лимонада (ж.)
Перките на вентилаторот се вртеа, се вртеа и лимоните во големата тегла со природна лимонада, долгиот излог на ладилникот беше нареден со тулумби, кадаиф, баклави, еклери, шампити, кифлички и колачиња, а празните масички со лажен мермер ги чекаа учениците, а особено ученичките од големиот одмор во блиската гимназија.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Значи, обожавам излети, па да се оптегнам на ќебе и со деца фудбал на голчиња направени од двете влечки да се разиграм боса, па скара и салатичка во леген за со ж’та (во мојот случај лимонада)и сѐ така до крајот на денот со свеќа запалена во манастирот.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ај сега сестро, да си ми жива и здрава и да славиме многу пуримски славја”, ја кревам чашата со лимонада.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Беше лето и имаше месечина, пиевме лимонада држејќи ги студените чаши во рацете, а Тате го читаше стерео-весникот вметнат во особена шапка што ја ставате на глава и која ги врти микроскопските страници низ зголемувачкото стакло штом трипати едноподруго ќе трепнете.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Солените зраци залудени ги покануваат рибите на валцер...ен два три...морнарски капи – мистериозни мапи...ен два три...љубовниците пијат лимонада – осамените сонуваат серенади... ен два три... загубени гаќи – јато страчки... ен два три... чамци прамци ланци и други тракатанци... ен два три...ен два три...еве ги моите родители, испокасани од решетките, сепак се вртат ритмично и лесно, иако сенки – гостинки сред радосното братство, иако...ен два три...иако го наслушнувам татко ми како мрмори: - Денот е како лист.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
А водата, - им велам, - послатка е од лимонада.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Овде важи правилото: ако животот ти нуди кисел лимон, фати направи си лимонада!
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
