лозинка (ж.)
Другарите ја кажуваат лозинката и патот ни се пушта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ти бранат без лозинка да зборуваш, ти бранат и да офнеш, на некоја болка да се оѕвиеш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Забелешката на О'Брајан очигледно има за цел да му даде сигнал, лозинка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
И тоа ме спаси. Ја погодив лозинката.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Не знам ни лозинка, ни знак, ни ишарет. Ќе нѐ изрешетат. Мораме да чекаме да се раздени.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Си замислувате, веројатно, некој огромен илегален свет од заговорници кои тајно се среќаваат по визби, испишуваат пораки по ѕидовите, се препознаваат меѓу себе со лозинки или со некое посебно движење на раката. Ништо од тоа не постои.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
По малку, Луков ја отвора вратата и во собата - откако неразбирливо ќе ги разменат лозинките - влегуваат Младичот и Методи.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Беше со уште двајца во патрола. Му свикав: Стој!, и му ја побарав лозинката.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Можеби сонуваше за неговата војна на Пацификот, за кибер мините што ги открил, нежно навирајќи во сложените кола со СИПА-та што ја употреби да ја открие патетичната лозинка на Ралфи од чипот закопан во мојата глава.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Приврзаниците на првите јасно ги спротивставуваа аргументите на генералната констатација на антикозарите за штетноста на козите: козата го открила кафето, покажала дека со кастрењето на лозинките се добива повеќе грозје, козите, споредени со тежината на кравите, даваат осум до десет пати повеќе млеко од нив.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ете, и една ваква обична реченица може да се престори лозинка, правило во животот, мото на нашето секидневно однесување.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Кажете ја лозинката? - заповеда стражарот. - Крушево! - одговори Евто, а стражарот додаде: - Куршум! - и ги поведе...
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
