лудачки (прид.)
Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Можеби она лудачко поместување во умот навистина може да се случи: таа мисла го порази.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Нејасниот лудачки блесок на ентузијазам одново се врати на лицето на О'Брајан.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Покрај тоа, беше исполнето со некаков занес со лудачка сила.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Гласот му стана речиси мечтателен. Занесот, лудачкиот ентузијазам, сѐ уште му се гледаше на лицето.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Неговиот ум се згрчи од помислата на неодговорливите, лудачки аргументи со кои О'Брајан би го урнисал.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Следната сцена што ми ја прераскажа пријателката која го фотографираше приемот, беше како двајца од службата за животно здравје, го одвеле Давид во лудачка кошула, под изговор дека „на кутриот, од неодамна душевно болен, почнале да му попуштаат конците на трпението”, а евидентен доказ за тоа била „запенетата уста која е единствен и непобитен доказ за беснило”.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Најопасната идеја е оној лудачки, мегаломански поим ЗНАМ! што го дефинира робувачкото човечко суштество како мислител.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
А Јан, качен на мостот, со невиден гнев, со невидена гордост, со јарост невидена, почнуваше да уринира врз светот, од високо, врз мрежа со електричен напон, над вагоните, лудачки смеејќи се; „Луцијоооо!“ викаше.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Лудачка идеја ми помина низ глава. Не, помислив.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Околните дрвја, белината на снегот, ѕвезденото небо почнуваат да се вртат во ритмот на лудечки валцер. – Вака ги ловам – кикотот неземен, а толку вистинит, опчинувачки танцува низ изместениот простор . . . еден, два, три . . .еден, два, три . . .
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Наеднаш, оној дел од учебникот по историја што Винстон го препиша во својот дневник, му се врати во сеќавањето, и го обзеде лудачки импулс.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Змејко сега само ја гледаше таа парталава прилика, таа кобна сенка на сѐ што е измачено, и нејзината изострена, прегладнета и премалена од тоа муцка, што просто болеше со тоа колку беше бессилна, додека лудечки матниот поглед од неговите чиниш празни, чиниш истечени и без никаков одблесок очи, бликаше со една тапа стрвност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Неговите другари сепак отстапуваат пред лудечката желба на Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
