мачор (м.)
Дали мачорот имаше начин да го насочи своето сочувство онаму каде што тоа беше потребно?
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
А тоа беше нешто што не смееше да му се случи на еден славен мачор.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Мачорот замина без да забележи таа и сега се врати со глушец во устата.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Мачорот така цврсто спиеше та дури ни со мустак не мрдна.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Беше многу лошо тоа што мачорот не можеше да зборува.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Отиде во соседното село и донесе мачка и мачор.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Мачорот Ловџија не знаеше дали да се лути или да се смее, но брзо го фати глушецот и слатко си го изеде пред вчудовидениот мачор граѓанин.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Така го викаше мачорот бидејќи беше црн.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Се гледаме ко мачка и мачор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Белиот мачор сигурно го слушнал неговото викање, зашто се појави како од никаде и скокна на скутот на старецот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Мачорот стоеше до трендафилот и го стресуваше снегот од грбот, што се одрона врз него кога скокна.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Следниот миг мачорот го тресеше глушецот во воздух, како гумена топка, и скокаше и правеше салта по него, со победоносен восхит.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Мислам дека ти беше виновникот што мачорот се пресели на багремот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Белиот мачор се печеше на сонце под стреата и задоволно предеше.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Не треба да си толку чувствителен, мој пријателе“, Милан го прегрна мачорот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Белиот мачор се печеше на сонце под стреата и задоволно предеше.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Мачорот убаво се намести а Бошко почна да му раскажува: - Ги крева учителката децата едно по едно и им вели: „Васка Петрова, слаба си, вели, Митко Пешевски, подобро да учиш, Димко Арсовски добар си но можеш и подобар да бидеш, и ги крева така учителката сите деца и на сите по нешто им вели. Најпосле го изговори и моето име: „Бошко Стојчески, вели, - одличен.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И тоа што, како чистокрвен бел ангорски мачор, слухот не му беше совршен, така што понекогаш, кога ќе го викнеа, во зависност од ветрот, наместо да гледа во оној што вика, ја вртеше главата настрана, конечно неговиот изострен осет за мирис му помагаше за местоположбата.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Го чувам овој миг за моментот кога мачорот ќе ѝ ја префрли на мачката и десната нога и кога, како што замислувам, силовито ќе ѝ го з'ркне.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Фаќајќи го, мачорот се превртуваше и се свиткуваше по тревникот заедно со глушецот, постојано држејќи го помеѓу муцката и шепите, како да беше неодмотано клопче преѓа.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
