место (ср.)
Таа никогаш не може да се скраси, на едно место да застане: се мрешка, се мешколи, потфрла бранчиња и го подлижува брегот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нѐ напикаа во една соба: да нема место да се протегнеш, ногата да си ја исправиш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се џарам вака преку луѓето, барам место и јас некаде да се доберам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не било пишано, велам, сѐ требало да е и на друго место запишано.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Со себе сега не ја носев топографската карта на местото.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Овде ние е местото. Гнездо да свиеме. Врати се дома...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Не можам место да му пронајдам. Во долапот ќе го сокријам.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Двете екстремни карактеристики беа на едно место.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
„Човек може да се потпре само на мртвите предмети како што се штекерите, кваките, лавабоата, секогаш ги наоѓаш на старото место, и секогаш се исти“.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
ГРАБЕЖ Ограбиле банка Сторителот во бегство Криминалците на работното место
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Се надева дека ќе се отвори работно место за наставник во второто полугодие.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Нема сомнение дека најлесно тој ќе го реши прашањето за јазикот во училиштето и во месната управа во тие места каде што живеат патријаршисти со грчки јазик, Арнаути муслимани и католици и Турци муслимани.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Името Бугарин во Македонија сега нема место, зашто веќе цели 25 години како живееме ние Македонците одделен живот од Бугарите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ми вели: - Гледај сега! Тамо на едно место живеат едни двајца комшии. Од две вери се.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Еден трепет по местата познати зошто се игра со праменот на моите мечти
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И бомби паднаа утредента, на многу места во градот; и болницата ја разурнаа кај Градскиот саат, иако, целиот покрив беше прекриен со голем црвен крст; и добар дел од оние што беа полегнати по креветите и очекуваа помош ги развеа ветрот со големата лопата на смртта; бомбите само касарните ги поштедија, чудо невидено; а тој, мојот маж а твојот татко, гледај го ти него, го лашти зелениот форд; селото гори баба се чешла; го светнува, го дотерува, како божем на свадба ќе го носи, и во понеделникот, на седми април, точно според барањето на известието, се качи во автомобилот и замина кон касарните.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Негово е она согледување дека едноличноста на грдото ги зазема најубавите места во нашите спомени иако не сум спремен да ги прифатам начините што тој ги предлага за да се надвладеат ваквите состојби.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
А заедно со изместувањето на пропагандските јазици и со создавањето наш литературен јазик се изместуваат од Македонија и интересите на балканските државички и нивното место ќе го заземат создадените со јазикот македонски интереси.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ние не се ашкаме по кафеани по плажи и на други места Ние си го вардиме сопствениот еукалиптус и ништо повеќе Но и по табиет не сме дрдорливи и претпочитаме да си молчиме
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
