момински (прид.)
Како Историјата да е споменарник или момински дневник.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Капата накриво, црната коса развеана, две копчиња од кошулата откопчани, ветрецот ги фрла настрана полите од војничката блуза и под кошулата, во ритамот на чекорот, потскокнуваат јадрите момински гради.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Јуначко момче во свое време бил, пет срца момински под своја гуња носел, домаќинство со голема челад спечалил.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ми покажа некои делови од нејзината моминска руба... Не знам како успеала да ја сочува.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Татко му до својот брат во Грција стигна заобиколно, преку Америка, ставајќи го името и моминското презиме на мајка му на пликото.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Си кажуваат за јајцата вапсани, за бело - црвено, за оро моминско среде село на Велигден.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
За некаква ергенска и моминска љубов да се мисли, беше многу рано.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Во зракот на зениците каранфил две години расте, во дното на срцето, умира се раѓа, но сепак жигосано суштество во моминска песна завиткано ко месечина во облак молкум се тркала во душата...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Крај им немало на кажувањата и желбите момински.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Сочен примерок на Лолита! Распупено тело со момински штим – како што би рекол новокомпонираниот поет.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тоа беа офанзиви над народната војска, над жени и деца, над старци, над куќи и кошари, над добиток, офанзиви над момински и невестински ковчези. Заедно со војската која што отстапуеше од селата во планините бранејќи ја секоја попалена куќа и плевна - се точеа колони од испиени, но непокорни лица.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
65. Моите познаници се движеа меѓу паднатите рицари собирајќи ги прстените, паричниците, џепните часовници, моминските чеизи.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Умреница Стојам и чекам стрпливо, ги слушам другите кои, откако ќе дојдат на ред, стануваат свесни дека комплетно неподготвени дошле во Матична служба да бараат уверение, а не знаат, на пример, ни моминско презиме на покојната.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Костадин вели: „Сите момински адети и сите свадбени редови ги земам на себе, само милувам Симка без пари, без пазарлак да ми дојде. Од чиста милост...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Лежат негде закланите трите маслинки, коренот им е длабок; не ѕвонат зад нив есенските дукати на брезите, не мавтаат бели гранки како бели момински раце.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
„На болничкиот кревет, в гипс, не ќе му текне да поткрева момински поли.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Руменилото на здравите момински образи за миг минуваше во проѕирност на бела хартија наспроти сончев зрак.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ѝ се чинеше небаре да се вратила не само во своето Браново туку и во моминските години, кај татко и мајка, дека пак е со браќа, сестри и другарки таму во селото крај Мало Езеро.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
- Еј, момичките си го играат првото моминско оро - си вели кавалџијата Ангеле.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
