надрасне (св.)
На челото твое глеј, желби се бројат, во срцето врело рој желби се ројат: - Да пораснеш голем, да надраснеш џин, на мама, на тато да си свиден син.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Крвареше. Се надраснуваше на дождот, на влагата присутна во него само со непрекинатата нишка на шумот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Само понекогаш ме измачува прашањето како да постапувам кога желбите ќе ја надраснат дарежливоста на реалноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Во тој миг месечината веќе ја надраснала грпката на ридот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во сето тоа Дедо Мраз зјапаше, плашливо збунето, до оној момент кога најубавата кукла повторно му го одвлече вниманието, кога нејзината виткост ги надрасна сите убавини што поиграле пред неговите очи, сите волшепства што зачукале на неговото срце.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Беше тромав и не се надраснуваше за да се исклешти кон тоа клештење.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Крвта на преварените сливи, или плодови на крушите горници, или никаквото грозје на овој крај, таа и слатка и погубна тајна на бладања и обиди да се надрасне човековата безначајност, ги ослободувала од внатрешни окови.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Барал да го послушаат, да не патуваат ноќе и со надеж претпоставувал дека диносаурскиот гуштер го надраснува нивниот господ како што нивното мрморење било надраснувано од покорност.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Таа веќе не се храни од боските на пролетта Поезијата го надрасна детското доба
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Пред втората ноќ на големиот пат, скоро со скок џапајќи се од нечие бладање, чудовиштето ги надраснало дрвјата и каменот и пошло со тешки и сепак притаени чекори по линија на светлост и мрак.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ама ја прифатив нејзината шега: „Растам“, реков, „ќе дојде колце на тркалце и тебе ќе те надраснам!“
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
И таа, што едвај го надраснуваше неговиот појас, се намалуваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И почнаа да се надраснуваат едно со друго, да се надвишуваат.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И Лозан Перуника се вратил од почва на гримизна топлина во зелен свет на стварност, не за да го предаде својот сој и неговиот нагон туку да го надрасне густото шепотење на крвта.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
