намачен (прид.)
Човекот, самотен и намачен, го има и му останува само ова слободно право да го излие гневот со безумство на кртица и трпеливоста на влажниот црв.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И затоа нека во верност се заколне секој, нека се заколне дека не ќе врши грабежи, се дури постои веков, во намачената Река.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И откако дадоа збор Арнаутите, секој од нив се заколна дека не ќе врши грабежи, се дури постои веков, во намачената Река.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Од костенливите очи му бликаше некоја умна радост што никому не беше позната, ни зошто, ни како доаѓа во тоа негово намачено, осамено и ненахрането тело.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Старците му ги отворија своите намачени и настрадани души, се исплакаа од големите зулуми што ги претргаа летово и уште што ги тргаат, и го замолија да им помогне некако ако може.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Во оние пркосни денови Арсо се сметаше себеси за непрекршлив револуционер, херој што ќе остави блескаво име во повеста на таа неразбирлива намачена и жестока земја. Тој само го извалкал тоа гордо име.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Вака сѐ мораше да се решава во големата душа и намаченото тело на мајка ми, таа света заштитница на портите на откорнатичкото семејство кое го имаше проклетството Балканот да му биде татковина...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Колку повеќе се будеше, сѐ поодредено разбираше дека она одвратното и навредливото е токму тоа што постои, а она што го прекина овој смел глас е така полнолико гордо, силно и младо и сета негова намачена душа жедува за она што веќе не постои и што престанало да биде живот и се претворило во некаква оддалечена светлина а без која е тескобно и мрачно.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се разбира, мотивите беа различни, но сите бевме откорнати во овој град намачен од историјата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Не, нема ништо весело во намачениот глас.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Таа умееше, во својата голема и намачена душа, да најде простор за соседите, за повеќедетните семејства, кои тешко врзуваа крај со крај, со скудните средства.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Но овој пат мајка ми беше дојдена да му каже за новата рожба што ја носеше во намачената утроба.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кој сака чесно да умре за тој излаган и намачен народ, нека повели со мене.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
