напати (прил.)
Многу држам до него, иако напати како да ми недостасува.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Напати ќе земе да се удира по раце и рацете ќе си ги крие во џебовите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Молчешкум ги слушав не разбирајќи ги докрај тие бескрајни разговори за ликовите од албумите, кои бликнуваа во собата исполнета со чад, напати низ радосните, ведри тонови и живите раскажувачки надвикувања, понекогаш скриени во нечујните шепотливи коментари и придушениот кикот или тргнати од ненадејната гласна смеа на присутните, а потоа, другпат, лебдејќи во дневната соба, во успорените кажувања полни со паузи, со завладеани тишини и говори со стегнато грло.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Напати најмладиот од нив бојазливо ќе ја спомене чајџилницата и благата напивка од која пиеја.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Само напати ќе дувне некое ветерче ќе одлета некоја чавка, ќе испишти некоја сојка и ќе ги истресе капките од голите гранки на дрвото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Напати ќе ми се појави некое светло, ќе се извре некаде далеку од земјата и одново ќе пропадне в земја.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Напати ќе се избезумам и ми идат мртовци на сон.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Останува мојата сива силуета која напати делува тромаво и набиено.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Напати во заборавената куќа влегувам на погрешна врата Ме водат вашите гласови о луѓе Одвнатре викате а никаде ве нема Не помага ни тоа дека ги удвојувам очите.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Само напати ќе им светнат рамената и слабините, колковите и мевот со прелапнати тутки влакна меѓу ципите...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Барем што се однесува за мене, вистина е дека оделни стихови што веќе претходно сум ги напишал, напати невидоизменети, од некоја песна сум ги вградувал во нова песна.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Но многу брзо сфатив дека и мислата напати е спремна да го поддржи она што ќе се искаже повеќе интуитивно одошто со активна размисла.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Партискиот секретар стануваше сѐ позагрижен поради овие барања, дури некој спомна на еден состанок, и оставка, а и тој самиот напати ќе си помислеше да си замине од функцијата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во неа тој оптимистички ќе заклучи дека за наша среќа и за среќа на нашата иднина вистината напати без туѓа помош умее да ги прескокне сите објаснувања. (Еве и овде е загатната иако не сосема прецизно таа чудесна вистина што тој ја означува како подвижна).
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Неконтролираните омаловажувања што напати ми приоѓаат ми го подметнуваат оној привид на пукнатина во брана.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Напати ќе чујам глас што ми вели да бегам, но јас не можам, отсечени ми се нозете.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Напати помислував, веројатно за да се оправдам себеси, дека се случувало нешто слично и со судбината на јунаците од нашите детски соништа, кои без претходно најавена причина, само заради неконтролирано изречен збор или грешно срочен одговор, ја губеле силата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Напати ќе ја прекинат песната и ќе речат: — Можеби не чини пред толку мртви да пееме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
боже, колку е злоставуван и од фашисти и од комунисти, оставен само по скинати чорапи, речиси бос, подгазувајќи си ги црвените палци со петиците, криејќи си ги напати ко штркот зад колено, спиејќи само на една нога;
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
