настине (св.)
Ќе ти направам супа од хумор солен, настина насмевката.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Во неговиот стан под керамидата беше влажно и студено и затоа често настинуваше и боледуваше де од кијавица, де од грип или од некоја друга болест.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Не отскривај ја главата да не ти настинат вошките!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Настинал ноќта кога му ја отпеавме молитвата на кметот. Добил воспаление на белите дробови.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ми иде од некаде, ми се присторува дека иде и пушта рака: ме трга да не настинам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Зашто Мечето тогаш повеќе ќе настине и јас ќе ти го земам!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Ѝ реков дека веројатно настинала.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Го забришува од лигите, од сукрвицата, од ирата моја, и: плук, плук, да не те урочам и да не те настинам, слушам како му вели на детето и го поплукува на обравчињата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе црпите со лопатите за да не се накиснете оти сега е зима и студи, ќе настинете.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Ти кога ќе настинеш, јас ќе кивам за тебе, си велевме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И покриј се убаво, вели, да не ти настинат вошките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Палете го огнот, грејте се, сушете се, да не настинеме. Утре ќе видиме.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
По сентименталната прошетка на снег со љубената, Њ смртно настина.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Среде лето настинувам. Преку 39 оган.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Да не ми настинеш, бабин убав... Баба везден ќе те мисли...“
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Нејзе ѝ е испомешана сликата и од тоа што пак се појави Костадин, устрау да го удре, се завртува да ги затутли внучињата да не настинат, а тој седнат веднаш до неа, си ја чеша небричената брада божем се чуди што ги снашло.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Сигурно сум настинала, велам, спиеме на гола земја.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мајка му го виде дека заспал но не го разбуди. Само подобро го покри, да не настине...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
