натрапник (м.)
Ајде да провоцираме временски натрапници кои ги покриваат гениталиите на уметничките скулптури.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Дали мотивите на селаните да ја осуетат Симоновата помош, да ја одбијат подадената рака и на крајот да го понижат, се провоцирани од инстинктивната самоодбрана од натрапникот, од препознавањето на помошта како подлост насочена само кон лична полза, од одбивањето на услугата за со услуга да не мора да се плати или да се остане должен?
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Чекорите им станаа несигурни. Во неподвижниот воздух се слушаше единствено дишењето на натрапниците.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Од историјата познато е, славјанските натрапници на Балканот немале нежен однос спрема староседелците.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Чудната игра кратко траеше, зашто Јана веќе им се обраќаше на двајцата граѓани притаени во сенката, и сосема неодмерено ги нарекуваше натрапници и платени воајери.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Жените се настрвија на зрелите и дрочни, црвени и црни капини, не мислејќи на трњето со кои се штитеа дарежливите плодови од ненамерните натрапници, а мажите го враќаа чекорот назад од помислата дека некој вол го подмочал пред да го однесат на колење за некоја трпеза надвор од листата за јадења.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Повремено фрлаше куси, дискретни погледи кон авторот кој знаеше дека овој се труди да види кој е натрапникот.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Од устата нивна говореше суетата: загрижени беа за првенството свое кај логотетот и кај Царот, а во Филозофот виода натрапник што сака да се послужи со тоа првенство.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Мечката го хранела брадосаниот никаквец и натрапник престрашен и за ѓаволот, му носела големи гранки со оскоруши, грмушки со дренки и искорнати гнили стебла со мед во утробата. Тогаш можеби била и скотна.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мравките - пешадинци неуморно лазеа од разни натрапници кралството го пазеа.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Петте гуски, не распознавав веќе која е мајката, а кои децата, луто загракаа и почнаа кавгаџиски да ги издолжуваат шиите штом натрапникот се наближи до нив.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Еднаш тоа беше ефтин полициски доушник кој веднаш ја покажуваше вистинската карта, а другпат, ќе им се придружи некој натрапник, верувајќи дека ќе извлече некоја пара од наивните старци, макар што тие не играа за никаква парична добивка.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Момчето се засрами: Парацелзус е шарлатан или обичен визионер, а тој, натрапник, му влезе низ врата и го натера сега да признае дека неговите познати магиски вештини се јалови.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Таа беше „грешниот натрапник“ кој со измама се мушна во домот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Гледајте. Од неголема чука се спуштале кон нивниот челник коњ и јавач, дебелникав човек во темномодра облека, војник или одметник, вкочанет натрапник со нејасно лице и со нејасни намери.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Нека те носи ѓаволот. И отишол оставајќи го селскиот старешина, ако Доце Срменков бил тоа, да ѝ се заканува на дружината, потоа да стои пред прагот на Фиданкината куќа и да се врти околу себе во страв да не биде изненаден од друг натрапник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Јас така си го објаснив и појавувањето на сомнението во врска со намерата да му се обратам на натрапникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
- Ги знаеме тие случајни ноќни прошетки - ја исмејуваше мојата искрена згрозеност натрапникот Величковски.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Знаејќи колку ти е страв да си сама, еве ме овде да го заштитам твоето гнездо од натрапници.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ги следевме маките и страданијата на овој народ со векови. Порано од натрапниците, од туѓинците, а сега и од нашинците, од своите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
