ние (зам.)
И ние, со проштение, сѐ кај што работиме: и јадење и мочање и сето друго го вршиме во фабриката.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И ние се држиме. „Одбранбена зона е дел од главниот одбранбен појас што го држи дивизијата или бригадата.“
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Германци нема, ми велат луѓево, сега ние сме Германци.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние веќе бевме тргнати за Солун, вели човекот, ама од пол пат нѐ вратија...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И ние не знаеме, им велиме, тие и нас сакаат да нѐ разоружаат...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И тие нѐ пцујат оттаму, ние одовде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Го познавам детето, вели жената, ние, на секое ваше барање, го носевме во Букурешт, но секогаш доаѓаше претставник на грчката партија и детето ни го одземаше.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние му стоиме со некој неодреден одговор: чекаме и нас да нѐ угрее сонцето, иако сонцето грее, веќе прижежува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Карабинерите си отидоа и ние влеговме во школото, си ги собравме луѓето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние ги подаваме рацете, а тие само нѐ гледаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние веќе го прежаливме јадењето, како да ни вели, уште кога ве видовме, го прежаливме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Да, ох, ДА!“ „Ние сме на полето вон градот. Ќе можете ли да дојдете утре?“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Читај, само со поголеми прекини за да можеме ние простите - припрости, неписмените, де, да ја сфатиме оваа длабока содржина на длабоки и продуховени мисли на нашите драги од селото Герман...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сите овие измени ние ги гледавме со дулбијата.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ние можеме, ние знаеме, ние сакаме да сме дел од тоа семејство...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Заедно ја делевме судбината, ние живеевме со козите, како што би рекле вие, „бескласно”.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ние сме војници, се бориме, нема овци да пасиме. –му додаде Бугаринот.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Овде ние е местото. Гнездо да свиеме. Врати се дома...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Нашиот разговор не можеше да се продлабочува, иако, во основа, ние немавме различни гледишта.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Најпосле салата се подиспразнува и ние можеме да се доближиме до славниот камен.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
