никогаш (прил.)
Таа никогаш не може да се скраси, на едно место да застане: се мрешка, се мешколи, потфрла бранчиња и го подлижува брегот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ништо чудно, што се вели, никогаш ништо не се знае за луѓето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но луѓето никогаш не се вратија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во болницата никогаш не се оладуваат креветите.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Не ќе се смирам никогаш во загушлива атмосфера од пцости...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Никогаш не сум видел таква убавина, ангел.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Можам да пресудам право за нив, иако човекот не е судија, тој никогаш не смее да им суди на другите.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Во себеси, во некој дел од својот мозок, тој, како што велеше, носи часовник кој никогаш не запира, што никогаш не изневерува.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Живее и никогаш не смее да се врати в град.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Таквите луѓе никогаш не застануваат.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Или од црните потони на мојата крв ќе избликнат непознати желби, и ќе биде доцна кога ќе излезат, никогаш веќе не ќе можам да мислам дека се мртви или остинати, и никогаш веќе не ќе бидам она што сум бил.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Но не ја виде никогаш.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Следното утро ние отпатувавме. И никогаш повеќе не го видовме малиот коњаник и неговиот белец.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Лекарите установиле дека таа млада жена нема да може никогаш да роди дете.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Органите на српската пропаганда во својата душа никогаш не се чувствуваа како „Срби” или „србомани”, особено во првите 10 години, иако имаат тие живеано во Србија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Се растуривме денеска и можеби никогаш веќе нема да се видиме и собереме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Никогаш ракава вака не ми се тресела.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Преблаги господи, не нѐ оставај никогаш сами. (Попот пребрзо ги води.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Погледнете ѝ во очи на осамата Погледнете ги слабоста и мааната Посакајте ги совеста и доблеста Не е животот чаура тесна Ниту енигма за вас прелесна Улогата ваша никогаш до крај не е доиграна Не поклонувајте се пред време Завесата сѐ уште не е спуштена Сѐ уште не сте спремен Да чекорите без трема Да излезете од закоравената лушпа Во која со векови се дреме...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Каде сѐ не прашувал каде може да се купи таков, жолт путер (каква чудна тавтологија, рече, но вистинита е, и неопходна да се опише токму тој путер); низ годините, по сите градови, по целиот свет, барал таков путер; путерот му станал опсесија, еден вид пасија; но никогаш и никаде не сретнал таква боја и таков мирис.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
