никој (зам.)
Сега веќе никој не гледа што правиме, не нѐ наслушува на кој јазик зборуваме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кај нас сите идат како ослободители, никој да нѐ ослободи од нашите ослободители.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе се свртам, никој нема, а јас сѐ нешто си кажувам, се карам со некого.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме поднаѕираат луѓе, ама јас во никој не гледам, куц, куц.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во мракот никој не го виде.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ех, море, никој не сака да ми ја знае маката.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Никој во него не може да се сомнева.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Оттогаш никој не го видел повеќе жандармерискиот наредник од под мостот, во гратчето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се обѕирнува наоколу - никој!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Петто: Никој не смее да рече: нејќам, не сакам и не можам.“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Денеска никој од нас не плаче.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Четврто: Никој не смее да ги предава тајните на дружината.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но наоколу беше пусто, се простираше мирна летна ноќ и никој не го виде овој осамотен ноќен посетител на сламената колиба.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беше ноќ и никој ништо не виде и не чу.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Востанието ни покажа оти ние Македонците не можеме да очекуваме помош од никоја од балканските државички, оти решението на нашето прашање е сето во рацете на големите сили и затоа нам и не ни треба да ги соединуваме и да ги замешуваме нашите интереси со чии и да се словенски интереси на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од темни зори на утрини летни до никоја доба на вечери зимни тој гладно пие тагата наша и потта и крвта и снагата ни.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
- А ти не се плашиш ли? - Па, не знам. Но сакам да видам како е горе. И да погледнам оттаму. Никој досега не погледнал...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Оттогаш никој веќе не го виде додека по некое време не се разбра дека станал арамија и пљачкосувал секаде по Битолско.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Нека никој не се осмелува да ми каже дека дури и за миг на потрошувачот му паѓа на памет фактот дека тој со отпадот што го плаќа и расфрла ја загадува околината и си го загрозува здравјето.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
