ништи (несв.)
Ставен под опсада на бездушни крадци пијавици гладни и човекојадци мојата душа е ставена на мета во светот будалест неуморно прета Мојата душа претрпе стрес неправди безброј, понижувања, бес гази ја , ништи ја за сѐ што е крива еве ја тука повторно е жива Во душата моја се сееше чемер бескрајни лаги од секој лицемер мојата душа се навикна да трпи гази ја, ништи ја повторно се крпи Душата моја е жива и спортска трча на долга стаза маратонска неуморно скока на животна пречка гази ја, ништи ја ќе остане вечна
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Се сведува ли сета стварност на човека во обична илузија? Не се ништи ли вистината со невистина?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Со него ги ништам сите мои непријатели – смирено одговори старецот, бришејќи го остриот нож од високата трева.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Пиреј е троскотна трева, а некои ја викаат и Коштрева. Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе ми стане грев, и ќе му речам, зошто така се ништиш? Зошто еднаш не ме послушаш?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Започнаа да се ништат и другите свињи во селото.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
На многу слики на кои беше сликан, ги кинеше, ги ништеше, не сакајќи да си го гледа ликот на фотографијата; веруваше дека тоа коби смрт.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кликтежи ви требаат, поету мој, ако не за друго, бар да ве слават и прославуваат, на вас да посочуваат како создавачи на убоста од која се храни животот, а не на грубоста која убива и ништи?
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Потоа, секогаш кога ќе си спомнев точно на овие денови, сфатив, има толку многу нешта што брзо не се разбираат, не се даваат со голо око, толку прекрасни нешта скриени се таат во предметите околу нас, чекаат на нас, а ние слепо газиме на нив, ги ништиме тие мали, незаблежливи и неповторливи нешта, бездушно ги сакатиме.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Само малку да се допре до земјата, вели, и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И луѓето припаѓаат по патиштата. Ги тепа гладта, ги ништи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се смрди селото од риба; замириса сѐ на риба: и алиштата и постелите по куќите, и садовите, и водата за пиење, и млекото, и здивот на луѓето, и изметот; ги солеа луѓето, ги ставаа во грнци, во каци, во сѐ што имаа, ги сушеа, а скапаните им ги фрлаа на мачките што се накотија и изнадојдоа од сите села: мораа после со пушки и со отров да ги ништат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Кај ќе го досегне, го ништи, не пребира.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Спрема тоа, човекот е пониско од ангелите, а повисоко од животните чии души се ништат.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Болеста ништи сѐ. Големо ништење.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Племето наше е пиреј, вели Лазор Ночески, и не го ништи ниедна војска и ниедна болест.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но „маргина“, како и секој друг збор, значи присуство на нешто. Таа е присутна во текстов, како и фразата „отсуство на текст“. Можете да ја изедначите со молк, но и молкот зборува; можете да ја поистоветите со ништо, но од ништењето на ништото нештата се збиднуваат; можете да ја поистоветите и со сѐ уште неизговореното/ напишаното и тоа во истиот миг додека тоа го говорите / пишувате; сѐ додека говорите/пишувате за маргината неа ја има.
„МАРГИНА бр. 2“
(1994)
Имаше и такви кои ги криеја свињите не сфаќајќи ја опасноста, но власта проверуваше и ги ништеше, а несвесните луѓе ги казнуваше.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Вокалите се обидуваат да воведат некаков (којзнае каков и кому ли потребен) ред во творечката анархија на една агонија во која времињата заемно се ништат да би да ослободат повеќе место за обичното, дребно постоење.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
3. Нерамна игра
Триаголниците поаѓаат од ист центар
квадратот го ништат, правиот злокобен агол
еве ја шестката – превртливиот
и бескрајно лажлив круг со кука
со јаречки рог на врвот
наполу слепи, наполу видовити
прстите кратат
очите врзуваат
но, ја преминат ли/
кревката мрежичка на видливото
заборават ли на Играта, Домине
ќе гргнат невидливите нумери
сефироти, корени и децимали
деливи и неделиви
ќе го скршат јајцето под конец
бележитото ќе го издвојат
и неверното
фикцијата од тристашеесетишест степени
ќе ја расцепат на две-три-четири
ќе добијат полутки
опозиции, ѕвезда до ѕвезда
квадрат во квадрат – круг
магија, вавилонска перла
ниска по ниска
алка по алка, ала – слобода.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
