оаза (ж.)
Бившата ни татковина во овој поглед беше вистинска Оаза на изобилството.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Измислениот возбудлив свет беше оаза кон која беа упатени сите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Големите мисионери успеваа да изделат мали оази на надежта.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Тоа е реалноста на животот, партитурата се повторува како пејсаж осипан со оази на привидно блаженство во кое нема место за вистините на срцето, жед за вода во пустина и фатаморгана во која постојат само “вистински лаги”.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Две зелени оази впловија во синото море.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Од друга страна пак почнаа да пристигаат лоши гласови и за оваа оаза.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сѐ беше во вечно заминување во кристално чистата оаза на планетата Земја.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
И повторно блесок! Во водата како од сферно огледало се појавија чудни изопачени ликови. Ѝ се превртуваа во умот рефлектирајќи се во нејзините, како оаза, зелени очи.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
И ме газеле копита на арапски коњи, далеку од сите оази на светот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Купелниот Остров е приказна за себе. Тоа е зелена оаза, со голема ботаничка градина.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Чудесно во неделната отпочинка во сопствената соба- оаза е ретка можноста повторно да трагаме по нашите фиоки, книги, по себе во топлите отисоци на предметите и чувствата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Летаа, летаа заедно над недопрените зелени оази, го прелетаа и синото море.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Какви шанси имаа сега да заживеат овие утописки оази во Балканот во пламен?
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Баш бев среќна што никој немаше допир до таа моја мала оаза.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Тунис одамна беше и вистинската дипломатска оаза, еден вид резерват на великаните во дипломатијата, во која ги минуваа последните години на животот, дотогаш стари, искусни дипломати, прославени во нивното време со најразлични подвизи.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Потребна му е како што мене ми е потребен воздухот што го дишам во оваа црвена и топла оаза, наречена „мојата соба“. Мојата таинствена светлина.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Први во оваа цветна оаза влегоа Томо и Рада, а по нив Виктор и Ивона, држејќи се за раце.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Со вечерниот мрак се враќа и мирот во нашата мала оаза.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Вујна Клементина, слушајќи ги и таа ученичките, од различна националност и вера, како пеат една француска песна, знаела дека не е ни место ни време за да ги искажува своите дилеми, кога нејзината штитеничка Ервехе веќе беше восхитена и прифатена во „утописката оаза”.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Се спуштила од небо месечината од жед излудена, во оаза од палми да се напие вода студена.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
