овца (ж.)
Ние сме војници, се бориме, нема овци да пасиме. –му додаде Бугаринот.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Поминав тука и ги видов овците испотепани...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Овцата смирено, со мајчинска нежност го лижеше мокрото јагне.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога мајка ми кажуваше за татко ми како одел да ги паси овците и козите со празно торбуле мене дури и сега ми се плаче.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Јас не би сакал да сум без моите ниви, без овците и козите, воловите и кравата, Не! Подобро ми е да си останам селанец...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Овчарот го скротна своето стадо кон сенките губејќи се заедно со стивнувањето на распеаните ѕвонци од овците.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Прибирајќи ги есено време коњите, Вите видел убави орници со богата паша, па една есен си направил нешто меќанец — колипка — во полите на овие високи планини, презимувал, а пролетта си ги дотерал и овците и говетцата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Претпоставуваше дека најмалку три дена овците и говедата не ставиле в уста ни сламка.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ќе попасат овците додека честиташ ти бајрам на бегот и ќе враќаш назад.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Овците и козите – и тие се најдоа во дворовите на некои албански селани.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
На овчарите и воловарите им се имаше случувано мечката да им влезе во булукот, да си попасе со овците и да си замине.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Ќе се скине ко стадо овци и пак ќе се спои.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги запнуваат овците на ченгели по дрвјата и ги дерат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таму си ја чува и штити својата овчичка од дивјаците.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Крајот на педесеттите години тукуречи останавме без козите и овците.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Чии се овците? Ајде давај ги ваму! – викаше со наредбодавачки глас.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Цели стада овци ќе исчезнале по скришните улици на темнините.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Ливадата на ова сосем голо теме од моето присуство облик ќе си земе достатен за сите чудесни каприци што висат со набој на две овчји цицки во оваа прва архетипска штама прецизно се слушам како блеам сама се одбивам и пуштам во чисто звучни пруги моето ткиво да пропадне во флуид ливадата ин виво бесконечно ја рудам ме нема, ме нема не знам како пеам и зошто се трудам Знам, моја силуета но друга овца шета со оваа шепа.
„МАРГИНА бр. 2“
(1994)
Од срецелото натаму на југ патот одново го поприма својот поранешен изглед, повторно станува широк колку да можат да се разминат две воловски коли натоварени со снопје или со сено, или булук овци, кревајќи по себе пепелници.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
По малце време беа растанале сите од куќа и секој по нешто работа работел: мајка му фатила кравите да ги молзи, невестата му овците ошла да ги молзи, син му свињите и телците, прлињата ги испуштило за в говеда да одат, сестра му куќата фатила да ја мете и гнојот да го фрла.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
