одвее (св.)
Под врбата имаше само една клупа и долга маса на која постојано беа распослани неколку дневни весници и на нив положени очила и пепелница, најверојатно за да не ги одвее ветрот.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Господ знае каде ќе го одвеат самовилите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ројот од зрна го одвеа матицата на времето но каменот стои верно врз своите коски и чека на враќањето на митот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Така задуман, или одвеан, еден ден забележав како претрча или прелета од едното во другото ќоше на одајчето, од едниот во другиот агол на окото, мало, црно глувче.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Неговата батериска лампа ги фати и ги проблесна со живот, виножитата отскокнаа одново пополнувајќи ги сенките, со бои на сливи, малини и грозје, со боите на пресечен лимон и небото од кое облаците се одвеани, а синилото одново се враќа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Безмилосно и непоколебливо, мошне луцидно, продлабочено и со големо чувство за релевантноста на проблемите што ги загатнува (притоа совршено избегнувајќи ги замките на баналноста и дидактичноста, толку карактеристични за сегашните кобајаги либерални нови идеолози кои во значајна мера се истите оние божем одвеани марксистички цензори сега видливо присутни по разни „невладини“ и „граѓански“ здруженија од каде делумно пак финансиски го контролираат текот на идеите), Буден просто се наметнува како пример за улогата на интелектуалецот во (по многуте гадости) сличните источноевропски општества во „транзиција“.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Говорот што го одржа командирот, го крена ветерот и го растури низ клисурата, го разби од карпите и го одвеа по трапиштата ко песок меѓу прсти...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сега се слезени, ама ги нема. Ги одвеа провевот на животот, како кој застануваше на земја така и го одвејуваше тој провев - белки рацете им се жилави за нови вратила. 38 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Ја чувствувам твојата болка без рана, изгазените мечти, прекинатиот лет, растуреното гнездо и надежните соништа одвеани со ветрот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Чекав ветар да го одвее отровот. Умеев да се зачувам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Каде ќе нѐ одвее ветрот на дедовците, таму ќе стигнеме, кога ќе смета дека е време дедо Костадин ќе ги отвори вратите на вагонот и одеднаш ќе го пушти и ќе нѐ забери назад, поблиску до здивот на предците!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Сега, додека самјакот заминуваше зад сртот, сиот обвиткан во виулицата, што се развитлуваше на сите страни, половината црвена од крвта, беше сеедно дали само го видел, или пак го удрил, бидејќи оној веќе не му даде време уште еднаш да фрли и одвеа натаму, нему и дрвјата како да му се поттргнуваа да му направат пат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
