одненадеж (прил.)
Одненадеж народот врати со плач на плачојте како бран врз бран во брегот.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Одненадеж таа се сврте и го драсна по левиот образ.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Денеска одненадеж силно и тревожно зачукаа камбаните.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Единствено што можете е одненадеж да слушнете, на ист начин како кога имате кивавица, тогаш можете само ненадејно да кивнете.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Сѐ одненадеж и сѐ на препад!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се стрчавме надолу сопинајќи се и паѓајќи одненадеш во грмчињата покриени со снег.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А Мартин долго по ова се држеше на страна од сите деца во селото, зашто ретко кое да не начекаше момент и одненадеж да му викне: - Јатак!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Одненадеж се случи она најстрашното: тој ме беше налегнал и ме беше сковал распнат, го гледав озлобеното лице над мене, сторив напор да се поткренам, ама не се можеше, миговно се свртев влево и го закасав во десната рака.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Одненадеж ова возбудено клопче се одмота, се затегна и се заплетка во несфатливо буричкање.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Многупати ми доаѓа да ги затворам очите, така одненадеж, од добростоење ќе ми дојде да ги затворам очите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сардисан од овие неведри мисли одненадеж реши да ја посети својата Срцка, единствената светла точка во ова тмурно време.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
А мачката личи на влекачите, со триаголната глава и тенките зеници, со способност долго да мирува и одненадеж, експлозивно да нападне.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Онаа која признава само подлоги влажни
и мрачни, подземја непожелни
дома, избива одненадеж како пожар
лази по таваните божем по одбрано небо
без брзината на лебарките
глувците и осите.
Неприлагодена и грозоморна
без митологијата на старите.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Одненадеж слушнало силни удари во својот корен, човекот со чекан удирал силно, кршејќи ја карпата на ситни парчиња, ситни како песок, прашинки што испарувале од жештината на сонцето, враќајќи се назад во космосот.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Одненадеж во ѕвезденото јато ја здогледа нивната ѕвезда.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Дење седеше во колибата, ги следеше од внатре птиците што слетуваа на островцето да отпочинат, им го следеше летот низ воздухот, им го одредуваше местото каде навечер слетуваат да преспијат, или каде прават гнезда, и кога ќе се затемнеше, излегуваше како ноќен гуштер од колибата, се влечкаше пополека низ шеварот и трските, го слушаше тивкото прпање на птиците кои тонеа во дремка, и како орел, како аждер, им се нафрлуваше одненадеж, ги фаќаше со раката за шијата, ги стегнуваше не давајќи им да писнат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Но, одненадеж го залеа врелина, во главата му навлезе оган.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Вбесен, одненадеж среде виковите диви се јави коњик со јунаци десет.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Одиш по планините, самјачки
се задлабочуваш во далечините
веќе со години не-тука, не-ти
клекнуваш пред јагодите, шумските боски
розовата страна на смртта
со човечки мирис да ги обросиш
пред да се вовреш меѓу сушните лисја
пред да ги помамиш влекачите, шарките, поскоците
и да ја доживееш, глеј, одненадеж
уметноста на пелцувањето.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Кога ќе малаксаат од пиење и пеење, кога ќе се вангелосаат убаво, стануваат, и сите заедно одат на гробиштата; одат на гробот каде што требаше да лежи Лоте; седнуваат крај него и плачат, ронат солзи; жалоста уште повеќе се зголемува кога Лоте одненадеж ќе се струполи над гробот, ќе се оптегне колку што е долг и широк: ќе ги прекрсти рацете на мевот, ќе ги вклешти вилиците, ќе ги затвори очите и ќе го запре дишењето; луѓето тогаш му пеат тажни, погребни песни, му палат свеќи, му принесуваат цвеќиња.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
