олкав (прид.)
И, којзнае кој ѓавол ќе им влезеше в глава, ќе се погледнеа како затвореници разделени со јаки железни шипки и со олкави солзи, ќе се изнаплачеа.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
И секако им беше чудно што олкав голем човек се валка среде улица.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
И кучињата се како луѓето, па и тие сакааат да прашаат: што им стана на луѓево, пред олкаво сонце да палат оган? А и кој не ќе се праша.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Шетаат девојките низ шумата ко забркани кози... со олкави очи вака.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Олкави вака солзи, ко лешници ми капат в уста и на лицето од Ангелета мој.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Олцкаво вака. Можеш на два касаја да го изедеш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ни рипаат олкави меури.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тебе ќе ти донесам еден олкав чибук (ги раширува рацете) да седиш најгоре, да пушиш тутун и да даваш команда!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Се подаваат црвени, жолти и модри пламени јазици, олкави плазила вака.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Олкави вака солзи, ко петлици. И тие плачи и ние плачи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги отворил очите, олкави вака, му светат како на лисица.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Како сте можеле со олкава рана?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми го крева детето: олкаво вака.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Олкави вака, ко голушки од црешни.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мораме да се делиме. Олкава олелија не ќе можат селата да кријат и хранат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
За гостите заклавме прч. Олкав вака беше, ко козолци му беа роговите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И снегот нѐ преврнува. Паѓаат снегулки, олкави ко кадели. Се пластат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога сум ги ја драпнал, ба му ја, олкави лески сум прескокал!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се лути дека Арслан бег и другари му ги убиле орливе или пак навистина верува - Јаз’к олкаво мажиште! - дека убивањето на орли донесува несреќа?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
