патерица (ж.)
Ногата ми ја оперирале и ми врзале лонгета. До креветот ми оставиле и патерици за да се помагам... Многу е за кажување...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дури по многуте нејзини лелекања што ги избегнував тргајќи ја слушалката од увото, разговорот фати нормален тек, поточно Роза спомна дека денес би можела истовремено да плаче и да се смее бидејќи во овој момент ѝ се причинувало оти животот ѝ се движел на патерици!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Стојам така обесена на патериците и не знам кај да се свртам, како да се преместам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во сивкавиот полумрак близу до неа поминува носилката со ранетиот без раце и покрај него уште еден маж, со очи вковани в земја. Тешко се движи на патерици.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Влегувам меѓу патерици, се поземам со нив и одам така со куцање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Две патерици на студениот црковен плочник...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапонски агенти: оџачари со мердивани за да погледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предвоени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрачкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Но, веќе истиот момент, како на успорен филм, на човековото лице љубопитноста се замени со гроза и раката убиствено ја зграпчи патерицата...
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Баба Севда продолжи така смерно да си седи на патот, потпрена на ѕидот зад неа, со патерицата навалена крај неа, при секое поткревање на погледот тресејќи ја главата и главно со наведната глава во знак на покорност и помиреност со судбината.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
И кога му соопшти говедарот на дедот Стале, тој си ја зеде патарицата, која беше симбол на неговиот егуменски положај, и му отиде во црквата пред иконата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Две патерици се лизгаат од патот... Децата дремат крај свеќите.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Мене уште долго, долго ми недостасуваше звукот што го правеа патериците на Александар додека тој многу внимателно се движеше низ дневната соба во куќата на татко ми, каде што престојуваше додека закрепнуваше од сообраќајката што за среќа сите ја преживеаја без поголеми последици.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Застаната пред затворената порта, со патерицата сѐ уште под левата мишка, ги потокми трите прста од десната рака и, носејќи ги кон челото, ја крена главата упатувајќи го погледот кон небото по што се прекрсти.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Сум ги потпрела патериците под мишка и плескам, аплаудирам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Удира патерицата по калдрмата. Тропа едностојно и поткованата цокула.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
„ Го слушам тропањето на твоите патерици врз калдрмава.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се товарат ранетите во возови; трчаат болничарите и со вар испишуваат крстови по вагоните; внатре вагоните се послани со слама; ранетите си помагаат еден на друг: ги подаваат рацете или патериците и ги прифаќаат оние што со мака се качуваат во вагоните; во далечина екнуваат пукоти, наредба е што побргу да се трга.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Брчките на лицето ја оцртуваат нејзината старост, а годините небаре и ги поткрепува патерицата.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Две патерици на бетонскиот под... Многу свеќи и многу шепоти. Воскресение.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Инвалид потпрен на патерици и загледан в земја.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
