патоказ (м.)
Послушноста, вербата и довербата во водачот и партијата - му беа патоказ.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Уште еднаш мислата ѝ полета кон синото плико каде што имаше патоказ за нејзиното појдовно истражување.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
А пругата ни е единствен патоказ за дома.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Зракот стана патоказ. Патоказот ми ја покажа насоката по која ќе се движам.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Патокази кон тебе ме доведоа, тоа не е пат до пеколот, Игра на животот во сложувалка наредена, зошто ова парче црна кал, сѐ уште како во твое време е навредена.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Меле внатре во својот казан жешко, мисли навираат, животот оди, луѓето спијат, несвесни, патокази собираат кои никаде не водат.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Патокази в немир демнат грст сенки во таен кас, зрачнокрили едра ѕемнат вон кошмарот дух кој руди зли сили на пресврт час.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Всушност, ѕвончето е звучен патоказ на главниот пат кон ѕвездите а за патарината се знае кој ја наплаќа, како што се знае кој има канџи и дека тие не му се за свирење клавир.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Кога му беше тешко среде книгите и не го наоѓаше саканиот излез, тој излегуваше на чардакот и ја бараше реката како патоказ на судбината.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Секој автор духовно се надоврзува на неговите претходници, дури и во сопствениот гневен грч предизвикан од потребата да негира она што пред него се случувало, да го менува тој свет на литературата со преседански обид, со поставување нов патоказ пред идните генерации кој ќе ги оддели од товарот на создадената традиција.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
12. Некој го украл патоказот на влезот на селото, ама затоа во него на едно вртење десно има самоделски знак „Гулабова маала“ Кради глобално, делувај локално.
„Најважната игра“
од Илина Јакимовска
(2013)
Уште една штица - патоказ со истиот натпис и десетина чекори од тука две споени карпи.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ја испружив дланката. Благото, освежувачко струење на ноќта ме водеше кон патоказ - зад портата, зад ѕидините.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Луѓето од дружината наеднаш се почувствувале измамени по долгиот пат на кој коските на другарите биле патоказ од пекол в пекол - ги пречекува куп суви очи, никој не им подава рака, не ѕвони смеа на деца и не се слушаат женски извици.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Бае којшто бае, Трансибирската остана да ви лета како црна птица во белината на сните, како што ветрот ви остана единствен патоказ напред, кон бистриот извор на детските мечти.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Колата налетала на знак за кој селаните тврдеа дека никогаш не го виделе, огромен, сега целосно деформиран патоказ, на кој со бели букви имаше испишано само еден збор - МУЗЕЈ.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Биди ми патоказ зашто без него од поодамна се губам.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Есенцијалистичкиот влог на националистичкиот конструкт Претходно споменав дека дихотомијата есенцијализам-конструктивизам ќе ја третирам како „патоказ”.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Во корубата беше направена една стрелка на патоказ, а под неа со несмасни букви во поцрвенетото дрво, стоеше: „ПАТ ЗА ИДРИЗОВО“.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На крстотпат патоказ ми беше, по патот трнлив...
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
