погача (ж.)
Попот се поздрави со мудурот и другите Турци, му направија место на чело на софрата, на која веќе беше поставена и една погача ненакршена, саани со есенско сирење, а дедот Петко си го држеше пагурчето готов да го благослови идниот брак. ***
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мајка отскрива бела погача, ја удира и ја гребе од жарчињата, ѝ ја дува посопта и ја сече.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Малите чеда ги обув, ги облеков во пљачки нови - како за празник и за црква, погача и кокошка им испеков и со молитви - благослови ги допратив до граница...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Бабичката ја стави софрата и на неа ја поставија пченкарната погача.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
„'Рѓо 'рѓосана, Досто! Си видела сомун, па сакаш погача. Не ти е доста чупе, па требело и дете. Море, дертот ќе го вате ошче еднаш јас кога ќе стенкам долни крај, душата да ми излева!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Куќата ѝ светна. Таа му меси погача на Стоја, му напржи месо од крмнакот, му ја наполни залупката со месо и сирење, пагурчето со ракија, зоб за маските.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Невестата Митра ја кренала последната подница од погачите, но пепелта уште не е ометена, оти тепциите треба да стојат под вршник да не се оладат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И погачи донесоа подлеани со јајце одозгора и со дупчиња на корката, зацрвенета ко жар, ко сушно лето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тоа е камен што Сизиф го турка кон спортска сала; селска погача со мирис на метална плочка зашрафена во облак.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Мојата приказна беше иста со таа библиската: Годината,кога во земјата имало голема суша и глад, Големиот пророк одседнува кај вдовицата, барајќи да му меси погача.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Планините реките, езерата и огништето дедово кај искри пламен во тенеќе кофа кај пуканки пукав, под крошните од црница тутун жолт, лист по лист си нижев... и овчарска торба со погача мека, сирењето зрело од баба ми праг..
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Какви зими, такви рими: жена ми и син ми во туѓина китат елов садник и кршат погача за бадник јас пак сам кмишам дома ко во мечкина утроба трома грицкам виртуелен сладник а татковината ни – гурбетчиски расадник.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Чинките на човековата беспричинска радост им ја грееле крвта, ги тргале кон огнот зад ѕидот на урнатината и кон гајдата на Каменчо Скитник, човек што можел и од кал да измеси слатка погача.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И стискајќи ја под мишка топлата погача, почна да се качува по стрмнината.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од неа цутат доловите од неа полето зрее и сета земја чади како погача.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Та утре е недела. Тие денеска намесија погачи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Храната на бичкиџиите се знаеше: царевна погача и вода од петшест зрна грав.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Макар што немаше луѓе, ни поп, ни брави за курбани, ни брашно за погачи, ни вино ни ракија како и порано во среќно време, старците и бабите што се прибраа од збеговите пак дојдоа в црква да запалат по некоја свеќа или пак да се прекрстат пред иконата на свети Илија да ги има во раката нивните мили и драги што беа затворени во тврдината на Пешта.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Зел земја иловица и исплескал нешто како погача, ама големо и над небо ставил еден сач ко божем за небо... - Не како божем туку вистински.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
