подалеку (прил.)
Клинка пред нас, зад нас, не нѐ остава на подалеку.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На луѓето пак, како на вистински кучкини синови, им успева, како во забава, како во игра, со лес, да ме држат не со нив, на нивно рамниште, туку на растојание, и да остават нивните осила да ги осетам од подалеку.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Да легнеш подалеку од сите сенки и да ги гледаш и да ги плачеш тие мајки на сите стоења и на сите вишнеења без птици, стебла. Да легнеш и да молчиш е ова попладне крај брег симнато в песок со една во вода со друга нога застанато.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Секој од нас се гледа само себеси и ретко некој погледнува подалеку да ги види своите другари како напрегаат сили низ целата земја работејќи на големото дело на народната просвета.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Погледот никаде не стасува подалеку од стрмните ридови, а дозволениот простор за движење го обележуваат сенките на боровите и бреговите на двете рекички.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
А си мислам уште ме држи настрана подалеку од себе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Козарите ги забираат козите и ги бркаат подалеку од нас.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Седи малку подалеку од огнот и од модрикавата игра.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Добро, седнав и ја фрлив јадицата колку што можев подалеку.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Постојат и линии на одбрана коишто одат уште подалеку, тоа се електрошоковите или едноставно отстранување на заболените делови од телото, посебно од централниот нервен систем.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Подалеку е паркиран руски џип со медицински ознаки.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Некои луѓе што сакаа да излезат од лифтот, ги видоа така купче и помислија дека го згрешиле катот, па во недоумица се вратија и набрзина продолжија нагоре, подалеку од тие лудаци.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Јс ќе праша бегот дали ѓаурска камбана може да се слуша подалеку од гласот на оџата.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Го погледнав. Тој стоеше подалеку од мене со рацете отпуштени крај долгите нозе.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Го симна ранецот од рамото на Томо малку подалеку од видокругот на другите екскурзијанти.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Толку подалеку, за никој да не може ни да помисли на некакво споредување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Што подалеку од туѓите очи, толку подобро.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Неколкуте прчови беа подалеку од козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
