подгори (св.)
Како кошаре се отворив
со матарка се премазав
да се помамиш по мирисот
да ми дојдеш
матицо моја
станав кревок и подгорен пергамент
мозаик незаштитен со песок
непрекриен со мрак
се оптегнав како апсида
за да стапнеш, конечно, во мене
со поглед вперен угоре
налик на реквием или псалм
одекот да ти биде
длабок.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Огнот му ги подгорува мустаќите, па дури и влакната во носот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А секаде е усвитен воздухот, ни ги подгорува алиштата, ни ги чвркосува веѓите и трепките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А меѓу камењата: истуркани празни кревети, исклоцани куќни посатки, подгорени ѕидни појаси и скали кои веќе не водат никаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Локомотивата пуфка чад и пареа, снегулките се топат на оџакот, си ги подгоруваат крилјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кусите пантолонки, испарани на неколку места одзади од напонот на снагата што растеше, ги крепеа две прерамки врз голиот и подгорен грб од сонцето.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Лицето ѝ е без веѓи, без трепки, косата ѝ е подгорена и сроната.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мојата улица е мала и безимена, со обични радости и обични грижи, и да нема зеници од сонцето подгорени не ќе може ништо со светот да ја зближи.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Речиси, еднакви делови од песок и подгорена трева.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не како крал, туку како ангел кој ќе ја понесе во царството на сласта во бескрајот, на кого ја посвети подгорената песна.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Оти ти ги подгорува веѓите и трепките. Ти ги раси очите со паулици.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Си ги подгорувам прстите, ги полнам пепелниците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Летото некако полека изминуваше, во стопанството сите поврвнини со житарици одамна беа голи, суви и жедни, доматите сѐ помалку и помалку имаа црвени топки, листот на пиперките подгоруваше, денот иако намален, пламенот на сонцето сѐ посилно гореше.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Нејзе ѝ ги подгорува крилјата, мене ме гламносува. Ја милувам по главата, а косата ѝ испаѓа, небаре коноп од под гребен. Ја викам Уља.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Сигурно ова е од огнот, вели Уља, сигурно огнот ѝ ја подгоре косата во коренот. Сега нема како да се држи, на што да се држи, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ти ја усвитува главата. Мислиш и шамијата ти ја подгорува. Ти ја присмадува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Буките крцкаат, им пука кората, им подгоруваат лисјата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Веројатно добро ја подгореле. Мали немирковци, а? Но лути како пиперчиња!
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
И токму сака да се провери ако ништо друго дали барем е тука благата жена која сигурно знае веќе колку пати поминувале од тука, кога ќе ја стресе еден пријатен, мил глас Ќерко мори златна со денови сноваш по уличкава, нема неделен ден а ти да не поминеш, што мака ти тежи, каква болка ти се свила во срцето та што ти го подгорела тоа убаво лице?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
