поима (несв.)
Кога ќе пораснеш во друго поимање
ајде пак да бидеме истородни болки
и ако тоа „пак“ го нема, Нурудине сине
да мине докрај сѐ што иде, барем ќе се биде
сега дојди петкамен да се играме во бесчас
дојди среќите да си ги измислиме без нас.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Скандалозното поимање на пишувањето, кое ги нагризува самите темели на нашата мисла од филологијата до семиологијата, опстојува во она што Дерида го нарекува текстуалност, неговата теорија на пишувањето како систем од придодавки кои се разликуваат едни од други а притоа взаемно не се укинуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Таа депресивна атмосфера во која го најде потонат градот кој онака жив и разгргорен, ориентално темпераментен каков што го пречека кога за првпат дојде во него и кого и рабинот го поимаше како капија на Истокот, како европско предворие на Леванот и Бисер на Ориентот, свесен зошто го нарекуваа и Мајка на Израелот и Втор Ерусалим, сега при второто враќање во Солун го доживува како старо, разурнато гробје.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Професор Ричард тврдеше дека 34 конквистадорите за своите успеси во Америка не треба да им бидат толку благодарни на коњите и на барутот, колку на бродовите, односно на фактот дека за нив, наспроти поимањето на Индијанците, скокот преку океанот беше наполно овоземска работа.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Отсега противниците зборуваат со ист јазик: и кај едните и кај другите етничкото поимање на нацијата ја победува теоријата за слободен избор.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Но Мајка имаше и своја „грчка љубов” која се роди во душата во раните години на нејзиниот живот и која содржеше лични тајни кои беа често во расчекор со Татковото поимање на балканската историја...
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Проповедникот На д-р Ѓорѓи Зафировски Никогаш и никаде Тој не спомна нешто што ние живите го поимаме како време, и ете, во суштина, ние се разликуваме од Проповедникот не сакавме или пак не можевме да сфатиме дека нам не ни одминува времето туку - животот.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Трупот беше добро хранет и тоа не со јазикот на „обновата и изградбата“, туку со регресија и разградба, со едно паролашко поимање на литературната идеја и новинарскиот однос спрема финесите на литературната стилистика и методика.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Во начинот на живеење, во владеењето со луѓето, во формирањето и поимањето на државата.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Втора слика:
Изземена и сама
со ишмукан страв се одлучувам
без предрасуди да му се обратам
нему цел живот што го имам одозгора
тоа сум јас, му велам
мојот прв израз
му давам интимен знак
со порозни простори во говорот
небото ми одговара и ги пушта на повидок
своите начичкани светлости, своите рани
зашто, обата без сон
полноќе најдобро си ја поимаме
судбината да не се допираме.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Кога вајарот го претвора каменот во тело, или кога сликарот го изразува телото како сплесната слика, тие секогаш се држат до сопственото физичко доживување, до своето интимно поимање дека се тело, од каде што неминовно следи чувството дека се личност, како што Фројд го формулирал тоа.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Иако знакот во поглед на неговиот идентитет е зависен од неговото место во една мрежа од релации, означителот сѐ уште се поима како содветствувачки на еден единствен концепт, означеното; а ова е една форма на присутност.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тоа ќе биде третата голема револуција во човековото поимање на светот и себеси, по онаа на Коперник и Дарвин: Коперник му покажа на човечкиот род дека не е центар на универзумот, Дарвин му покажа – дека не потекнува од Бог туку од мајмун, а јас – дека човекот не е она што мисли дека е.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
И сега одново нешто за знаењето. Сенека болеста ја поимаше како тријада: страв - болка - и непријатности.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
