полифоничен (прид.)
Но него најмногу го возбудуваше можното постоење на лавиринтот во полифоното четворогласно пеење, кое било забележано само кај неговиот албански народ на Балканот.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Ова полифоно пеење на немирењето и компромисот, никогаш до крај разгатнато, никогаш довршено, останато живо со своите пораки, еден ден некој од потомците судбоносно да го протолкува.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Навистина, бункерите имаа и друго што да бранат: нашиот прастар и автохтон идентитет, нашиот древен јазик, нашиот фолклор, нашето полифоно пеење, нашата изорана земја во цветни алеи и терасести градини, нашите фабрики во кои се произведува од игла до трактор, нашиот целосно описменет народ, ослободен од верското ропство, нашите задруги...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Пееја, небаре спротивставувајќи ѝ се на вечните бранови, за славните предци кој што на чело со предокот Суљ Старова и албанскиот рисјанин Бендо Шапрдани, успешно им се спротивставиле на четириесет илјади аскер на Ахмет паша и на послушните Румелиоти, останувајќи херои засекогаш во полифоната песна.
„Граница“
од Луан Старова
Кога Татко ја виде Мајка и разбра дека книгите се вратени, имаше само уште толку сила во душата да ги прошепоти последните звуци од полифоната песна.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Секое албанско семејство што ги минуваше границите во пустината на егзилот си имаше своја варијаната на полифоната песна, своја можност на враќање од егзил, можно само во полифоното пеење.
„Граница“
од Луан Старова
Во тивката ноќ, крај реката, спроти Тврдината, како предизвик на минливоста што ја означуваше вечното течење на реката, некаде другаде, се извишуваше симфонискиот полифон изблик на среќното и соединето семејство.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
На песната не можеше да ѝ најде полифонична рамка, песната остануваше, прекината, неповрзана, во потрага по хармонија, како текот на судбината на неговиот живот, последица на некој изоставен договор со минатото, чиишто заложници стануваа потомците.
„Граница“
од Луан Старова
Во тој момент, баш откако го изговорив зборот „гладен“, цревата повторно се побунија, но овој пат со полифоничен цвилеж.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Тој од своите длабини ги извлече звуците на тоскиската албанска полифона песна.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Татко долго време размислуваше, се разбира како автодидакт, за генезата на полифоното пеење.
„Граница“
од Луан Старова
Сите негови размисли поаѓаа од тезата дека Албанците ја започнале полифоната песна во прастарите времиња и само кај нив останало четиригласното полифоно пеење кај Тоските, посебно во областа Лабрија.
„Граница“
од Луан Старова
Полифоната судбина на Цариград во бескрајот на времето најмногу го доближуваше и до тајните на својот идентитет.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Тука ја откривав и сложеноста на неговиот повеќекратен идентитет чии компоненти упорно се бореа наспроти големите балкански противречности од секаков вид за да ги помири во своето битие во хармонична целина, како што тоа беше можно во полифоното пеење на старите балкански народи.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Но тоа не беше причина во него да пресуши изворот на носталгијата, најмногу задржана во полифоното пеење во семејството.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
А кога дома ни идеа емигранти од родниот крај, пред неизвесниот пат кон Америка, кон Австралија или кон поблиската Турција, седнати на чардакот, како на последната станица од егзилот, Татко си имаше обичај, со нив, да ја пее тоскиската полифона песна во која се зборуваше за патот на семејството од Морето кон Езерото, за силните војни, кога се делеше семејството.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Остануваше таа во ноќите сама, ја потпевнуваше старата таткова полифона песна, во исчекување на вториот, татковиот глас, гласовите на своите синови...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Полифоните песни се двогласни, трогласни, четиригласни, придружувани и од хор (исо), како во некогашните антички времиња.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Со полифонто тоскиско и лабриско трогласно и четиригласно пеење, во своите длабоки размисли, ја поврзуваше и троверната хармонична судбина на својот народ (како православни, католици и муслимани).
„Граница“
од Луан Старова
Полифоната песна остануваше како статуа на тишината, откината од самата минливост.
„Граница“
од Луан Старова
