помрдне (св.)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само малку ќе ги помрднат устината и ќе се накапат на преднииите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како да е заљубен во својата несреќа и не се помрднува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И чадот од цигарите не им се помрднува од пред лице.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Српот насмевнато се помрдна од ридот Штом зората во класјето зашуми со чекорот нејзин се спушти во тврдите дланки на жнеачот со нивниот ритам да пее по златните жици на нивата.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ме налегнало озгора и не можам да се помрднам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Повеќе од десетина часа не се помрдна од легалото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На ѕидот останува само Свети Аранѓел со мечот во раката. Нѐ гледа од ѕидот и не се помрднува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во обид да се помрдне, од раце ѝ падна пушката и, не можејќи да додржи рамнотежа, падна врз неа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Не се помрднале од кај што залегнале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сите мислеле дека се помрднал од умот од жал голема по таткото и никој веќе ништо не го прашал за тоа собитие чудно.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Успеав да не се помрднам и да останам цврсто в место. Тој сфати.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Како некој друг да ги помрднува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Толку е тивко и глуво што осеќам како се помрднува воздухот: од кај ме полазува, каде ме подгазува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се помрднуваш ко кртица во окопот и опчудено погледнуваш напред, којзнае каде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тројцата мажи не се ни помрднаа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Шепотот пак се повторува. Се опулувам кон пенџерето и гледам нешто ми се привсенува, ми се помрднува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој беше врзан на еден стол, толку силно што не можеше да помрдне ништо, дури ни главата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Во автомобилот без покрив дождот врнеше на него и на петте млади жени, кои толку се тискаа што не можеа ни да се помрднат.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тој се помрднува, пречекорува кон прозорецот и долго време гледа надвор.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
