порок м.

порок (м.)

Градот е убиец, градот е жртва во градот на асфалтот се пролева крвта стемнети муцки со дебели ланци со вишок на мускули, а шуплива црпка Секој втор млад е социопат да стигнеш до успех биди ти гад таксисти по улици со завршен факс и револуцијата влезе во климакс Бледи лица со насмевки тажни лица со брчки, осамени дами мочли со џипови глумат џет сет со луксузен стан заработен в кревет Крстот свети во темните ноќи од премногу пороци светат и очи и сите тука се сметаат за светци се вртат во гроб и нашите претци
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Последните настани ја принудија повторно да се врати на стариот порок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За жал во целата таа ситуација постојано се провлекуваше најголемиот порок на моето постоење, а тоа е немањето пари.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се жалеа на пороци и грубости од професорите кои не се воздржуваат од примена на сила како метод за зајакнување на актерското его.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Не може ни Господ да ме разубеди дека Големиот Брат не води тачна евиденција кој, колку и кога пие, колку троши на сите облици на пороци и слично.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ние - беше нешто премногу конкретно и нешто сосема нестварно, истовремено, организам кој нѐ препознаваше и во кој се препознававме, оти тоа, всушност, бевме ние, судбина наша и на многу други кои секојдневно се заплеткуваа во пајажината што ни стана порок и заради која како инсекти се заробувавме самите себе станувајќи му плен на црното страшило кое упорно чекаше во дувлото да нѐ зграпчи со своите канџи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Е па сакаше да бидеш писател нели? Повели, еве, ги испраќам до тебе најцрните човечки судбини, ќе мора отсега, па натаму, да ги сослушуваш, колку и да не ти се допаѓа тоа што ќе го чуеш ... а ќе чуеш секакви приказни, за болести, за кои не си знаел досега, за надежи засекогаш загубени, за сакатења, сквернавења на човечки судбини, какви не си имал прилика да видиш, а си бил убеден дека знаеш дури и за редовните посетители пред прагот на инферното, за сите пороци што ги измислил светот, откако постои...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Таа со чашата во едната рака и со цигарата во другата, уживаше во овие два омилени порока.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мирисот на таа продавница ми беше втор порок, после цигарите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За какви пороци говориш ти? Ние ќе го збришеме гнилежот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
II Татко немаше посебни пороци во животот во градот крај реката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Некој би помислил дека во ликот на Лемо се крие човек - поклоник на лоши пороци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Чедо дали пушиш? Јас сѐ уште не можам да се ослободам од тој порок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На нимфите сенките на амор морите вршат околу судбата- наречјето блудно дејствие ведра трагика околу мене сенките околу мене морите наречјата, пророците - мене пороците.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Да те води само порокот, а не и разумот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пишувал сатирични раскази и повести за пороците, за страстите и недостатоците на своите современици, како и за историските личности.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ме поткрева музиката, ме полни со скокот, ме возбудува ко порок.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Армијата е нација во нацијата: таа е порок на нашето време !, запрев на една мисла на Вињи, кога високиот офицер со босанско, муслиманско презиме на иќ задоволно го завршуваше предавањето, покажувајќи ја моќта на нашата одбранбена стратегија и немоќта на западниот империјализам да нѐ загрози преку Јадранското Море!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вистина, тој е виновен што не смогна сили да ги надвладее пороците, попустите пред ѓаволот, пред суетата, пред гладта за љубов и признателност, ме урна и мене во провалија, но во овој случај, неправедно го навасала неволја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Грдан беше задоволен - и од домашното готвено, и од џепарлакот што му остануваше, а во сопчето и така беше навикнат да биде сам, како што уште се воздржуваше од пушење и од други скапи пороци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Повеќе