посвета (ж.)
Како ги раскажувам соништата и кому
Клошарите со посвета
Предметите по употребата
и мислите, Соблекување или почеток
на разговорот и другите ненапишани песни
одрани налик на волот на Рембрант
крвта остава силен впечаток, нели
има боја, вкус и позадина
нели има свој пулс, своја група, свое месо
станува естетски предмет или вода
потаен жар се
од нив ми гори под нозете.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Во рамките на кругот кој го претставува светот, ги гледаме концентрично поставените зборови кои го сочинуваат насловот на книгата и посветата на надвојводата Фердинанд, исто како на насловната страна на Ars magne.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Се доближи да ја види посветата, потписот беше негов.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Така таксономиите, водата, пејзажите, птиците во воздух или во готвачки лонец, близнаците, женското сојузништво, сите типови телесни реакции, внесувањето на храна и геометризирањето кадарот со архитектура, стомак или наместена маса - се чинови на една сепроникнувачка цивилизациска посвета.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Hannukah обнова или повторна препосветување; осумдневен празник посветен на победата на јудаизмот и изгонот на хеленистичкото паганство од ерусалимскиот храм; победа на Јуда Макавеецот врз Антиох Епифан со повторната посвета на храмот и олтарот кон едиствениот Бог на Израилот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Оваа „временска“ знаковна функција на сувенирот се проширува врз секој предмет - објект, кој (за мене) означува еден момент - макар тоа да е посвета на некоја книга, то-ест нешто што не мора да има материјална вредност и израз (како следниот натпис: 21 февруари, на пример).
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
На другата илустрација, светлината која се рефлектира на концентрично-конкавното огледало, проектира круг на кој можат да се прочитаат зборовите од посветата - следниот инспирирачки мотив за Дишан.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
За неа, детската солза беше посвета од сѐ друго.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Татко над својата маса држеше една голема врамена фотографија на својот вујко од времето кога беше премиер на Турција, со негова посвета.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Откако го добив еден од последните примероци на Захариј и други раскази од раката на самиот автор, со христијански скромна посвета, се најдов во за мене сосема исклучителна и пријатна ситуација, да ме изненади едно книжевно дело со својата убавина, скромност, вистинољубивост и со веќе спомнатиот природен тон.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ги отчукав на една стара машина за пишување во училиштето, ги подврзав во картонска корица, ги насловив како Енигма, напишав посвета: „На девојката со коси очи“, на првата страница го оставив мојот телефонски број (Луција ниеднаш не го побара за три години) и ѝ ја испратив по една другарка на Луција.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Силно светел часовникот на неговата рака и тој постојано го вадел за да ја чита посветата, напишана за него на задната страна.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Кога под темниот капак со нејасна посвета го чу познатиот неуморен клукалец, се смири.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Секој роман беше со посвета од авторот.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
