последен (прид.)
Целиот живот ти лета по мислите и, до последниот вртеж на зарот, доживуваш оргазам.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Во последен момент се фрли на земја.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Нејзината самота беше нејзината последна тивка молитва.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Последната мајчина рожба виде бел ден со помош на старата Русинка, нашата прва сосетка која живееше со своите двајца синови.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Лесно се качи до последната врата со боја на зрела 'рж и забележи на неа пет крвави отпечатоци на прсти.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Погледнав тогаш во машината, и го видов воврен во валјакот белиот лист, со последната реченица напишана на него: „Мислата на бунарот ми стана принудна“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ние видовме колку се народните интереси тесно врзани со јазикот, а последниов со карактерот и духот народен.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ние видовме оти во Македонија името Бугарин е последната метаморфоза во развивањето на нашето национално самосознание и дека е резултат на таа политика и општествена положба во којашто бевме поставени од завојувањето на Балканскиот Полуостров од Турците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
- Не можам. Дотука е. Глувците ги изгризале последните страници.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Скаменет ја успивам и последната ѕвезда И храбро го напуштам полето: - Може за друг црвенеат цветовите?!
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Старецот го притера својот чун сосема со нивниот, се наведе и ги виде рибите што даваа последни знаци живот на дното од чунот. – Бре, бре што риба сте уловиле ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
13. Веројатно се мисли на Промеморијата на Русија и Австро-Унгарија од 15.9.1903 год. што била испратена не само до потписничките на Берлинскиот договор, туку и до турската и до бугарската влада, бидејќи последниве всушност го спречувале исполнувањето на Февруарските реформи, па дури се обвинувале дека придонесле за кревањето на Востанието во Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Со други зборови, дајте им ја вие власта во рацете на Македонците, тоа треба да се разбере на оние од нив што се викаат Бугари, та од неколку години после вие ќе видите оти и во Македонија од другите народности ќе остане тоа што остана од Грците во Источна Румелија, по ослободувањето на последнава.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кога таа „самостојна” и „национална” политика е орудие на непријателите на Русија, против интересите на последната на Балканскиот Полуостров, можат ли да бараат тие бугарски политиканти од руската влада да биде таа совршено безучесна во настаните на Балканскиот Полуостров кога тој Полуостров бил грижата на Русија цело столетие и повеќе?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ако ги погледнеме настаните од последната руско-турска војна досега ќе видиме оти секоја арнотија од Бугарија за Македонците не е ништо, освен една компензација за глупостите што ги има направено Бугарија по нашето прашање.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Устата пак ми е преполна со младо сирење набабрени јаболка и зрели црешни и пак ми се чини дека на стариот стрвник сепак му недостасува последниот залак.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Некогаш таму навраќале видни кнезови за да се соочат со последната игра на својот живот што самите ја нарекле руски рулет.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Сиот нејзин живот согоруваше во тоа верување на кое му се надоврзуваше и последната мисија на враќањето во родната земја...
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Јас не можам да го допуштам последново и го сметам навредливо за мене, ете зошто и не се откажувам на прво место да си изработам свој самостоен поглед врз прашањето за мојата народност и врз онаа на моите сонародници.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
