потаму (прил.)
Оти, оттука потаму не го видов човекот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Малку потаму, во зеленото паркче, во свое време била поставена чешма.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Потаму друг ги расчекорил нозете и нема сили да си ги собере.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Слегов на станицата и сега не знам кај да одам потаму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од силината на неговиот глас или од светлината на стиховите и зборовите, застанало и се скочанило сѐ околу и таму и потаму.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Но мислата која сега ја глоде
потаму нема да ја следи.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Немаше смисла потаму да се спогодуваме и јас се согласив.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Потаму - не видовме ништо, зашто Коле наеднаш ни свика да бегаме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Всушност преминот од глетки и звуци кон симболи и бројки е премин за кој оние со хуманистичка склоност тврдат дека не може осмислено да се спроведе потаму од удобството на физичката лабораторија, или можеби, паркетот на финансискиот пазар.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Фактички, штиците ни се потребни и без нив не можеме да направиме ни чекор потаму во социјалистичката изградба.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Жените ги носат пакетите, а малку потаму ги чекаат криминалките и им ја земаат вотката и чајот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Потаму сѐ се одвиваше некако чудно и брзо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Мислам дека не може повеќе да боли, оти нема повеќе и потаму за болење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не знае што да направи за потаму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ја грабнав пепелницата од пред мене и ја фрлам, не мислам за потаму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А кладенчето беше малку потаму, речиси до она место каде што почнуваше орманот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ене потаму и јавна телефонска говорница.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ако не му биле и потаму покриени очите со павлаката на ноќта што во далечина сѐ уште го влечела својот сив опаш, откако се прекрстил кон источната светлост Онисифор Проказник забележал дека Никола Влашки поцрнел, дошол некако испиен во лицето, со многу поостри брчки околу пропаднатите очи и отколку што можел да ги има по десет години.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
