појаде (св.)
Потоа клопчето мигум се размотуваше и секој одделно сосема сам појадуваше по некаков свој правец.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тамо најдов еден извор и дрвја со емиш, та си појадов и тамо ноќта прележав.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Самопрекорот е она што секојдневно го појадуваш.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Појадувавме едно парче леб со кашкавал или салама и чаша чај или млеко. Во осум часот ни почнуваше наставата.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Време му беше веќе да појадува.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Не се сеќавам дали појадував. Наутро, во онаа непресметлива забрзаност често го отворам фрижидерот.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Тој појадуваше и сакаше да вози до работа без брат му. Тогаш беше буден.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Појадувавме на полноќ, ручавме во три наутро, а вечеравме во студениот и сѐ уште мрачен шести час наутро.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Еднаш или двапати во неделата сукаше зелник и кога ќе станев, тој веќе го испекол а јас ќе го најдев уште под вршникот, топол, за да појадувам.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Беше недела и градот беше пуст. Конечно најдов едно отворено кафѐ и појадував.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Најблизок им беше на несреќните размисли. Со нив вечераше, со нив појадуваше.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„Што сакаш денес да појадуваш, мило мое?“ ѝ шепотеше на уво додека онака сонлива и топла ја притискаше на своите гради будејќи ја рано, пред да замине на работа.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тогаш почнува да појадува, а подоцна и да руча и да вечера, сеќавања. Да! Тие му стануваат најслатката па дури и главната гозба.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Коњчето Дорчо го сопна со ортомчето на Велјановата Ливада, го зеде торбичето со леб и отиде да појаде на горското изворче.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Слегов во ресторанот. Сите веќе беа тука, појадуваа.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Да видиме што појадувал сабајлево. Чкембе-чорба, сигурна сум.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Еден ден, додека ги чував овците на гумното бидејќи овчарите појадуваа, ми доаѓа една девојка и ми носи писмо од момчето Мане, нејзин братучед.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Појадувавме леб со лажичка путер и чај, а потоа излеговме пред бараката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
- Да појадувам... Помислата за појадок предизвика глад.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Таа само го остави лебот на масата, го префрли шалот на столицата, ги изми рацете и молкум седна да појадува со наведната глава.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
