пргав (прид.)
Го гледав како се движи, можам да речам, пргаво за своите години и за својот статус на гостин. Да се рече подостарел, е малку.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Пргава и сигурна шепа ги зари своите канџи во нејзината слабина додека беше наведната над растението.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Кога го виде, пргаво стана и го одведе во аголот кај оџакот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пополнета тресиопашка, палава, пргава, а последната година злосна и пакосна.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ја гледаше како се просребрува, иссвирувајќи пргаво низ дебелиот трупец, ја гледаше како тоне во неговата длабочина, сѐ додека не можеше да ја префрли преку себе првата вита штица, што ја извади; можеше притоа многу лесно, со сите примитивни лостови, од кои беше самоделски направен целиот тезгав пред него, уште во првиот следен миг да ги упати замавнувањата на таа подивена челична стихија во она место од трупецот, каде што му беше потребно нему, а пилата го послуша и писна.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кој на таков пргав јавач џуап ќе му дава кога узди ќе притегне на седлото седнат?!...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Ги познава тој пргавите чекори на Садие, тропањето на нејзините налани.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Вујко им, кој имаше фотографски дуќан во Солун, и тој пргав и агилен каков што беше, отсекогаш гледаше подалеку од сите нив и од неговото сопствено, и од останатото семејство на жена му. Вечерта откако децата отпатуваа, Моше и Нина не можеа да заспијат.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Но, да имаше и шестпати по шестотини, пак ќе го имаше тој пргав, лесно запалив карактер, си помисли, и одеднаш си се насмевна самиот на својата лутина.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Сите се како часовник, за сон им време не стига, одат по стари огништа, дума по дума собират, седат на селски трапези, песна по песна бележат, сите се бујни, пргави, се млади, сѐ Македонци...
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Иван Точко проживеал едно карактеристично охридско детство како пргаво, силно, но благородно дете.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тие казни не го оставија на мир ни Гоцета, кој многу пргав по природа, не можеше да трпи стеги и неправди.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Кошницата со пргаво одобрување го пречека последниот извик.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пена, наспроти нејзината ситна појава, беше пргава и брборлива.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Се бараа здрави, пргави луѓе, никој не го прашуваше зашто и тој не е таков, бргу дојде време кога можеа само да му довикнуваат боцкави шеги и пцости, тој им пречеше ним.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Навечер наведната над книгите, понекогаш се загледував во нејзините пргави раце, кои сѐ со успех завршуваа и неосетно чувствував како ми стануваа драги тие нејзини раце, зашто во куќата сѐ убаво доаѓаше од нив.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Колку и да се итри, пргави и брзи, мислата им оди споро, дури и наназад, ако ја пресретне друга и ѝ го препречи патот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
