продавач (м.)
Се надевам дека оваа шмизла нема неславно да заврши и да биде киднапирана од неколку цигани кои лесно можат да ја грабнат и да ја турат у циганска кочија па да ја продадат на некој продавач на старо железо.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
А и добро направив. Со својата посмртна моќ јас в час можев да се најдам среде гробиштата, ама намерно пешки заодив по патот што води кон капелата, таму каде што се подредени продавачите на цвеќе и свеќи.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Допира и викањето и цркањето на уличните продавачи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Кога стигна на местото од кое допираше вревата виде само една толпа од околу двесте или триста жени како се туркаат околу тезгите на уличните продавачи, со трагични лица, како да се проколнати патници на брод што тоне.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тато одбираше небаре многу се разбира во инструментите. Најнакрај сепак побара помош од продавачот.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Продавачот ни наплати и костумот беше твој.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
И немаше да морам, како сега, на продавачот на печени пченки на кејот да му објаснувам дека е срамота при толку ѓубре корпите за отпадоци да се празни.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Ме разгледа мајката и бидејќи немав никаква мама, ме даде на продавачот, а пак тој стави врз мене едно моливче број два, нѐ завитка и така нѐ подаде на мајката чиешто девојче станало прваче.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Продавачите на семки и праматарите со секакви дребулии се нераскинливиот дел на шеталиштето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Пред некој ден, на Штипскиот пазар на бофл роба, еден продавач на чорапи за мажи, си измислил како да го победи стравот од конкуренцијата.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Тајната за чудниот продавач со модар прстен на малото прсте од левата рака, не им ја кажав на моите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапонски агенти: оџачари со мердивани за да погледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предвоени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрачкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Продавачите оваа своја избрана стока не ја продаваат туку ја раздаваат.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
И добро, ќе ве молам, чуму му е на продавач да носи бел мантил?
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Жените победнички, туркани и изгазени од другите, се обидуваа да заминат со своите тенџериња, додека десетици други остануваа да се туркаат околу тезгата, обвинувајќи го продавачот за протекција и дека некаде крие уште тенџериња.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Продавачот махинално, без да го погледнува, покажал со прст на обесените палта.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Она што е чудно е тоа што истиот овој човек се наоѓа и пред и зад тезгата. Час е продавач, час купувач.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
ВО ЕДНО неделно мајско попладне кога сиот Париз беше огреан во сонце, и кога по Сена се влечеа хидроглисери, начичкани со патници и туристи, на кружни патувања околу Париз, и кога на ѕидиштата на оваа голема и прочуена париска река на самиот дофат на „Нотр Дам“, имаше најмногу продавачи на стари книги, геграфски карти, уметнички репродукции, пред една пристара црквичка на „Сен Мишел“, токму во овие кривулести и тесни стари париски улички, кои тоа попладне беа преполнети со шетачи и туристи, вниманието ми го привлече една поголема група млади луѓе собрани пред црквата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Никој не ги забележува моите указанија, никој не го слуша гласот на петелот, никој не го знае модриот прстен на левата рака на продавачот на петли.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
