прокисне (св.)
Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее Прокиснува песната негова во белиот дождец на зората и во полето леко се крие Пред прозорецот отворен молчиме молчиме бессоницата и ние.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Од крвта на стомина борци сред викови диви земјата прокисна меко.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Малтерот постојано се лупеше од таваните и од ѕидовите, цевките пукаа при секој посилен мраз, покривите прокиснуваа секогаш кога паѓаше снег, системот за греење обично работеше со половина снага кога не беше сосем исклучен од економски причини.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Богдан го поправи и сламениот покрив од плевната, за да не прокиснува.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Времето никакво: не се расправа, не се поткрева, не се псиргнува. Прокиснуваме ние, прокиснува цела земја.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во трошната куќа некаде во Старата чаршија. Под покривот што прокиснувал кога врне.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
