расеано (прил.)
Расеано ја слушав неговата лекција за седумте чуда на грчкиот јунак Херкул за кого ни прикажуваше на свој начин.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Што сакате? - праша таа, како да виде непознат, туѓ човек пред себеси и расеано гледа преку мене.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Зад последниот зафатен шалтер, број 18, отспротива од нервозната седумка, згодна блондика со расеано презрив израз на лицето им ги поттурнува билетите на испотените патници, иако меѓу нив да има железна а не стаклена преграда.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Но сега, тазе бистроок, расеано застанувам на балконската врата и безволно си се тешам што темнината сепак не била бескрајна.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
О, собери го семето расеано по светот
на сите четири, шест исконски страни
макар подлажи го дека има
каде да се врати!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
- А ако не е тој? го прашуваше неуверливо и расеано општинскиот писар; голема паларија на тркалестата глава величествено го разубавуваше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тогаш нешто ме тера да го свртам погледот надесно и, пак него го гледам, облечен во костум, со кравата, со измазнета коса, ме поздравува, малку расеано, пред излегување, додека лево, зад стаклената врата, сѐ уште се метка сенката од оној што дотогаш се обидуваше да се облече!
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Сега влегуваме во станицата Сен-Силпис, некој покрај мене се исправа и заминува, Ана исто така останува сама пред мене, престана да гледа во чантата и на два-три пати нејзините очи расеано ме пометоа пред да се загубат во рекламата за бањското капалиште која се повторува во сите четири агли на вагонот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Не вредеше да се должи. Ја спушти слушалката. Јас уште ја држев расеано.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Дури и тагата на браќата. „Во неговата соба видовме голема челична каса.“ „Во чија соба?“ расеано ги праша не сфаќајќи ги веднаш.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Татко играше расеано. Превиде чиста добивка. Во мислите му беа сиџилите.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
