растегнува (несв.)
Од темниот ходник придојде матна парталеста маса од затвореници, се збираше во средината на каушот, се брануваше, се растегнуваше возбудено.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Овој ветер ги гореше пределите, ги растегнуваше коските како восок, крвта ја зовриваше и згуснуваше во калливи напласти во мозокот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Затоа оваа поезија е неуморна: сето време, без престан, го надгледува претурањето од мислата во јазикот на своите говорители и чека „инцидент“ сѐ дури самата не стане тоа што го чека: инцидент меѓу мислата и јазикот чијашто разврска мора да биде во интерес на мислата, што значи јазикот треба да се шири и да се растегнува, постојано да се долева и полни не со водата на Едното, туку со водата што се исушила не сакајќи да се прелее во Другото.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
По тоа небо, како јадри, развиорени искри, како сега полетани искри од некој развален огон некаде зад источните планини, бели и јасни речиси пред неговиот поглед се растегнуваа утринските ѕвезди.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Наместо загрижено да ги подигаат веѓите во облик на буквата V, тие го растегнуваат лицето во насмевка. И притоа велат: страшно, страшно...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Го растегнуваше денот колку што можеше повеќе и ја растегнуваше вечерта, само за да биде буден и присутен.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Под кожичката на долната усна му се собира и му се растегнува гасеница.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Како што ги растегнуваа сите човечиња на пижамите, едно по едно, се кикотеа сѐ посилно и посилно.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
