растури (св.)
Не оставаме да нѐ растурат, но не прифаќаме борба со нив.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Јуриииш!!! - громовит глас се растури во воздухот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се растуривме денеска и можеби никогаш веќе нема да се видиме и собереме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
И дење и ноќе и под снег и под дожд и по виулица и магла треба да знаеш да ја растуриш и да ја наместиш пушката...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Човекот во сина облека забележа дека може да се случи редот да се растури и прати поглед по неговата должина.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Се сметаше за голем грев ако некое дете растури ластовичино гнездо, убие штрк или им ги земе јајцата.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Му ги растурила песните и му ги гази на земјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Народот молчеливо се растури по патот бришејќи ги насолзените очи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Само за три дена поцрнаа белите денови и напразно отиде целиот труд и саможртвата, во неповрат се растурија надежите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ни капка настрана да ѝ се растури.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Џамлакот се плаши дека ќе се растури аквариумот на веселбите и на лутината).
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Ангеле беше растурил едно седело од потполошка и трча дома со јајцињата в раце.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Човек не знае кај ќе ги скине конците, кај ќе ги растури коските.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Имаше право. Не постојат правила што ќе ни помогнат да ги растуриме тешките наслаги што ги трупа врз нас животот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Да не им го растурат комунизмот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Светлина се растури во земјанката и по черек време се почувствува блажена топлина.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Набргу, сепак тие се растурија по голината на една длабока долина и Змејко уште веднаш ја изнајде напред во снегот затрупаната врата на шумската пилана.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој не сака да си го растури огништето, тој само нуди да ѝ го збогати животот со мајчинство.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сега нам ни беше редот: истрчавме и како сачми се растуривме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Сме се растуриле во сите правци, а околу нас насекаде смрди: мувите и сонцето брзо работат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
