самарче (ср.)
Пази! Засега детево да не знае што носи во самарчето.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Како за проба ви праќам во самарчето нешто материјал.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Горјан го внесе самарчето и влегоа во пештерата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Сѐ што треба ќе редиш внатре во самарчето од коњчето и пак ќе го зашиваш.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Време е да се чуе и вашиот глас. Јавете се преку Волшебното самарче.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Да живее „Волшебното самарче“! - потфрли болничарката Стевка.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Скицата со податоците стави ја во Волшебното самарче и прати ја по млекарчево.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Да ми дадеш сол и да ми го закрпиш самарчево!“
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Дајте да видиме какви новини ни носи тоа Волшебно самарче! - рече Планински.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Горјан брзо ја распара стелата од самарчето и го преврте.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
На неговото Волшебно самарче беа сега натоварени два тешки митралези и сандаци со муниција.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Пак го помилува Дорча, му го извади самарчето и го преврза да пасе на друго место.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Писмото ќе биде скриено во самарчето на коњчето.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ви праќам во Волшебното самарче колку што можев муниција и неколку бомби.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Со ручекот беа готови. Тале го одврза коњчето, му го кладе самарчето и рече: - Еве ти пари за дрвата, едно кило шеќер за дома и собуј ги искинатите свински опинци. Место нив еве ти нови. Да не одиш бос.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Му пристапија на коњчето, му го сметнаа самарчето, го зедоа и тргнаа низ коријата...
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Се фатија за работа. Горјан сечеше од посланата 'ржана слама и го полнеше самарчето.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Дури другите си лежеа и почиваа, Планински го скри писмото во самарчето од коњчето и пак го соши.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Брзо му го распараа самарчето од коњчето.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Стана и отиде на прозорецот, печката зад него беше усвитена од жар, беше слободен и отпуштен, свикнат и смирен во таа темничина, како полжав под своето самарче, без никаква желба за бунење, а неговото тело не бунцаше за ниеден ненаправен чекор, само едно тивко преместување во таа просторија, во таа долина, која сега ги тераше полека сите свои жители да се јават, како при некое чудно повечерие, да испуштат од себе по некој глас, секој по некој свој писок, или по некое будно око.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
