самотија (ж.)
Самотијата е мачна и тешка, осамените луѓе се несреќни луѓе.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Си ја избра самотијата останувајќи како мало семејно сонце околу кое требаше да гравитираат малите семејства на преостанатите тројца синови и на ќерката.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
А веќе се ведне за да ги задави своите корени и својата самотија.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
За нивна вечна самотија ова е настан.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
И во моментите на вистинска радост и среќа, во нас останува една трошка осама, самотија, која доколку и за миг ја посетиме, го облева нашето битие и омјазот наш, го добива мртвилото на затворените очи.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Во мигови на кристална самотија во срцето на балканската ноќ, кога лесно слегуваше дури до потсвеста, си помислуваше дека состојбата во која се најде неговото семејство е можеби реванш на судбината.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Знаев да ја оставам големата самотија да комуницира како ниедно суштество, разјаснувајќи заплеткани загатки од својата интимност.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Самотија во своето најдобро издание.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Немирна е и се ломи, ужас ја фаќа од самотијата.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Остануваа експонатите во нивната самотија, вратени во оската на нивното реално постоење, по толкуте поместувања со реторичките тиради на водичите.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
И крајот на Мајкиниот живот, кога ја избра самотијата во домот, со Татковите книги, содржеше нешто трагично и возвишено.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Неговата особена, меланхолична природа барала самотија. Заедничката работа и дискусиите не го интересирале.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Колку многу ѝ беше тешко од тоа студенило на стаклото и од таа самотија.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Здодевност и кога самотијата ми е најголем другар.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Ми студеше на душата од празнотијата и самотијата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Замелушен од тешкиот, сега јасен жиг на настанот, од планинската самотија, од неизвесноста, се чувствуваше како ненужно црно стебло на нечиј пат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Жедна поради самотијата и лагите, од воздухот кој во собите на замокот е посув од пламен, го бараше исчезнатиот сок на нејзините гради.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Затоа, и покрај сета нивна ненаситна морничавост, Змејко секоја вечер наново ги исчекуваше токму нив, да ги чуе, да ја здружи со нивната исконска самотија и својата, бидејќи само со нив тој успеваше да заборави на себе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Знам само оти бев празен, штир, населен со нема грдотија, со црна самотија.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
