седало (ср.)
Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Празното седало се ниша од врвот на брезата прегрнатото од сивата измаглица.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
За миг се загледувам во седалцето во десниот агол од балконот. Ластовичките веќе го напуштиле.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Како да беше направило седало во нејзината душа.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
2. Малку од твојата јасност Белезице на јасната душа на полето Седало на летните сенки.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Додека ептен не се стемнило редно е да се потроши уште некоја насмевка и да се направи уште една пируета во бескрајот на детството секако ќе има време да се забрише и правта од чевличките, малите бели чевлички па сите срамежливи погледи и палави мечтаења и сновиденија да се стуткаат како алишта во куферот има куфери што набабруваат од насмевки пред за последен пат да застанат на перонот на црната неизвесност тринаесетгодишната ханичка брадјова тринаесет пати се закашлува пред да се качи во возот кој има само последна станица ханичка тринаесет пати се сврте кон багремите кои од навика чекаат нова пролет за расцутување фрли поглед и на омиленото бело облаче на кое гулабицата неуморно павташе над седалото за недосмеани насмевки.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Некоја птица, избркана од седалото, возбудено замавта со крилјата и се препушти да ја однесе длабочината на мракот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Копанка во која се пече Зрното, денот и лебот Водата- вирче, огледало, За ѕвездите меко седало, Сонце крај што угреало.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Баба Петра влезе во кокошарникот и потамина од седалата прибра јајца. - Не била ласицата да ги излапа - си помисли.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Гледај, вчера од домата наша сè нешто донесов: клавчиња пченка, пиперки се исушиле - ненабрани, ненанижани, кокошки седала со јајца наполниле.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
