седефен (прид.)
Држам седефена дршка на нож Смешен сум рече.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Кога ножот со седефена дршка се забуца во гнилата маса сред неколку празни чаши, човекот заплива кон него и тој виде младо лице.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш те мразев зашто те немав и се опивав држејќи ја под палто врз седефената дршка десната рака.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го побара на својот колан ножот со седефена дршка но не стана да го избуши платното од кое стрелаа очите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Плаќав и без поздрав го напуштав плашејќи се од својот нож со седефена дршка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не се смеев јас. Сенката (гревот) се кикотеше. Слушај, ноќе носам на својот колан нож со седефена дршка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
„Тој мој пријател беше дете во своето восхитување од ножот со седефена дршка и од моите мускулести раце.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Слушај: ноќе носам на својот колан нож со седефена дршка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И не држам на дланка птица како во детство... Држам седефена дршка на нож.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Плаќав и без поздрав го напуштив плашејќи се од својот нож со седефена дршка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Пашата го крена седефениот мартин. Одекна истрел.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А кога тој ветрец ќе умре, ноќниот небесен жнеец сиот претворен во седефен срп, силен и напнат од нагон во 'рбетот, ќе се заплетка во влажните коси на врбите, ќе ги испие од белата кора сите сокови и лудо опиен ќе потоне во првиот вир. Тој, жнејачот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Тој мој пријател беше дете во своето вохитување од ножот со седефена дршка и од моите мускулести раце.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
