седум (бр.)

Значи, во сонот, лично тој станал царски зет, добил цела една област за управување и живеел многу среќно со прекрасната царска ќерка која му родила дури седум дечиња.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Расеано ја слушав неговата лекција за седумте чуда на грчкиот јунак Херкул за кого ни прикажуваше на свој начин.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Досега на тој начин има известено седум лица и чекаме да видиме уште колкумина ќе извести.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сега знаеше дека цели седум години Полицијата на мислите го посматрала како бубалка под лупа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесет и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Очите веќе му беа бистри како кога се врати без револверот со калибар седум шеесет и пет бо уште со пасошот в џеб, со таа црвена книшка на магиска моќ да се отиде во невидени светови или на иселеничка плашлива надеж дека човекот може да најде и втора татковина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Е, да ти кажам дека во одредот имам и седум девојки.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само неговата балканска оставина содржи седум илјади страници во седум томови, на којашто ѝ посветил дваесет години од својот живот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Горан знаеше по седум пати да им се јавува на девојки кои не сакаат ни под разно да излезат со него, да ги застанува колегите во факултетските ходници и да ги гњави со тоа како за малку ќе го положел испититот ама ете немал среќа, и згора на сето тоа, професорот го мразел и да се фали со тоа дека оди на журки кои се посетувани од битни велеградски фаци.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ослушувајќи ја со некој внатрешен слух болката во здробената рака, се исповедуваше како пред сопствен олтар: кога имав седум години пронајдов дека чевларот од нашата улица не е некој друг туку самиот сотона.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А кајшто е коријата над селото имало седум кладенци со бистри води што ја напојувале плодната земја.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Скршеното огледало не носи седум години несреќа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Со докажување на транскрипцијата на современата македонска азбука, на кирилично писмо, се открива дека нашата азбука е стара седум илјади години.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Двапати го продаваа и пак се враќаше дома. Од преку седум села се враќаше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во мојот бележник имам запишано дека нашата држава во рамките на Трумановата доктрина досега ѝ даде на Грција: 142 авиони со седум илјади бомби, деведесет и седум илјади пушки, три илјади и осумстотини и деведесет минофрлачи и митралези, четири милиони топовски и минофрлачки гранати и триста милиони фишеци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Остана само писанието изрежано со сувата рака на Јеромонахот Захариј и молитвите негови над трикорабниот манастир, свиен меѓу седумте кипариси од левата и седумте од десната страна на брегот на морето кај Атонската Гора.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Неговиот стан беше седум катови погоре и Винстон, кој беше на триесет и деветгодишна возраст и имаше воспалена проширена вена над десниот глужд, тргна полека по скалите, одморајќи се неколкупати до горе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Седум дена без леб и вода...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во таа тајфа беа седум, а цело село чу само шест пукоти.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Повеќе