секира (ж.)
Кога веќе им паднала секирата во медот, зошто да не ?!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Истоветна лузна каква што носеше Тој на челото - ѝ изгреба и на секирата уверен дека лузните нанесени од честа не се грди, па продолжуваше сам низ планината листајќи ја како недочитана книга чиј јазик го разбираше само - Тој.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Овој се налутил та со секирата што ја имал в раце замавнал и го отепал човекот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но тогаш го чул извикот на имењакот со златна обетка на увото да се влезе во крвавата тепачка со исти такви јатагани или со сорови и секири.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Левата плешка уште ме болеше од секирата на која лежев крај огнот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тие баздриѓани со бели валанки на глава севезден се молат за мене во своите аври. Игуменијата ја спуштила секирата крај него.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
По три дена татко си го пресече палецот со секира.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дури сега гледам дека е отсечена како со секира.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Можеби цел час ечеше гората од ударите на секирата, а потоа момчето слезе до потокот и почна да ги зема трупците и еден по еден да ги пренесува во стреата што беше залепена до јужниот ѕид од колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ако ли пак си играла мајтап со мене, ќе ѝ го поткина вратот со секирата на прагот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Може ваперот ти ја мрднал секирата, му рече и наместо тутун на прстот му врза изгорена човечка коса. А татко беше голем мајстор за делкање.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Џелатот дотрча со остра сребрена секира во рацете.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Ми се занишува снагата ко удрено дрво со секира. И само барам нешто да се потпрам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој минувал со палец преку острицата на секирата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
II Прво се изјазив како во детските игри малку игнеиплик и малку ушка високо да ја гушкам но снагата ми се претвори во сатар и секира што трчаат по стеблото разбегано по полјаната.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Висока авлија ѕидана со камен. Едното крило од дебелата дабова порта искршено со секира.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Мечката силно се навредила, ја здоболел грдиот збор, па му рекла на човекот да ја удри со секирата по глава.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Со млако движење на раката ѝ ја покажувам секирата, дамките на дреновата дршка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Одам а и ударите на секирите одат пред мене, ем многу близу- ем многу далеку.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
