се (несв.)
Да ги штипнеш, па да видиш дали се живи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но луѓето паметат колку сите наши соседи се единствени дека нема македонски народ и колку не се единствени — чиј е тој народ, кому му припаѓа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некогаш не ти се вдава да се опулиш долу во снегот, да видиш дека стапалките се машки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Оти, Македонците не се луѓе?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сите возови се полни со Германци, цела Германија се враќа од Сибир.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога се расплака мајка, дедо рече: Па и затворите се за луѓе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога станавме, што ќе видиме: лицата им се затрупани со лисја и плодови.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ајде дома, вели дедо, и затворите се за луѓе, повторува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Што луѓе се тоа, ми велат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За сликарите психоделичните дроги се интересни од неколку аспекти.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Тешките зависници се подложни на боледување од пнеумониа и бронхитис.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Тоа ли се зборови. Тоа се плуканици – валканици...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Блажени се милостивите, зашто тие ќе бидат помилувани.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Кози нема да има. Тие се штетни за шумите.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тие се веќе минато.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Види... на чардакот, ова се неговите чорапи, се сеќавам, кога ме допираше..
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Утре ќе видиме дека сеното ни е разнесено, плодовите се соборени, снопјето разнесени...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не знам, мојот млад пријател, дали и колку би можел да допре до овие мои размисли за некогашниот Пасаж? (Дури и гласовите на продавачките што некогаш шетаа зад витрините повторно се овде.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
„Човек може да се потпре само на мртвите предмети како што се штекерите, кваките, лавабоата, секогаш ги наоѓаш на старото место, и секогаш се исти“.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Надвор е студено. Стаклата на прозорците се покриени со иње. Бели се и преку нив ништо не може да се види надвор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
