сирена (ж.)
Свирнаа сирените и нѐ собраа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сирената свири, ги разбркува луѓето од улиците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За тоа време една кола на противпожарната милиција веќе јуреше по улиците на градот страшно завивајќи со сирената.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Наеднаш почнува општо срцебиење и наместо музика се слушаат острите завивања на сирените на итната медицинска помош.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Среќата е сирена
и малку е да си сам
да ти се плаче;
среќата е жена
и малку е да си Кам
да си мачен.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Потоа сѐ стивна. Екна одново звукот на сирената со сигналот за крај на узбуната.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Одиме од едниот до другиот крај, ги слушаме бродските сирени, грачењето на галебите и полека надоаѓаат, небаре како бранови допловуваат и пред очите ни се втиснуваат спомените.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Во телефонските линии се мешаше звукот на сирената за воздушна тревога со името на козметичката дребулија што треба да ѝ се прати, козметиката е страшно скапа, една крема за лице е четвртина од мојата пензија, зборуваше мајка ми и плачеше малку од страв, малку од пониженост, малку од возбуденост.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Возилото на брза помош заминуваше без сирена и ротационо светло, што можеше да значи само едно - дека за возачот патот беше завршен.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Рикаа во далечина бродски сирени.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Спиралниот звук на сирената продираше во ушните школки, копаше, начнуваше сѐ на својот пат, се таложеше во луѓето.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Господе, си велам, сите велосипедисти се возат по небото, сирени и ѕвончиња ни се оѕвиваат во ушиве.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Возилото помина над нив, тие му промавтаа со рацете, поздравувајќи се со шумарот кој ги поздрави со сирената.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Потоа зареваа сирени од сите страни на градот. Далеку, веднаш не можеше да се определи од кој дел на границата, татнеа топови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
После писнаа и сирените.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На звукот на сирената за воздушен напад ја грабнував торбата и трчав во подрум.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Сакам убави приказни. Знам, омилена бајка ми беше за малата сирена. Се поистоветував со неа.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Негде почна да завива сирена. Последните што не беа во некое свое засолниште, избезумено се растрчаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Тие ме изведуваат, а сирените веќе даваат узбуна, идат нови стражари.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сигурно некаде нешто се запалило. Звукот на сирената сѐ повеќе се наближуваше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
