скорен (м.)
Труп сошиен со гнили конци и околу него кружат потковани скорни и проблеснуваат бајонети.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ќе се вгледаше во полицаецот кој влегуваше во каушот, неспокојно ќе бараше нешто во дното на ходникот, ќе ги начулеше ушите да го фати крцкањето на стражарските скорни или тетеравењето на нозе, одвикнати да одат.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Застанал зетот пред врата и сите сватови на коњи, наметнати со белите јапанџаци, на главите фесови тунузи преврзани со белите чалми, опкачени сите со пиштоли жолтомедни, а на нозете сите со скорни црвени.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Повисоко изопнатото небо над заливот се разлеваше на гланцот од раздвижените скорни и скокотливо одблеснуваше во очите на Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо и Глигор ги втераа во соба што мирисаше на скорни и лој.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Личен ми е Емин, со сина чоја облечен, и скорни и каиш преку половината.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Голем нишан има, лудо, — Собуј ми скорен, Јано, Од деснава нога. Ов, аман, аман!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
