слог (м.)
НЕФОРМАЛЕН Не користам шаблон строг и мразам хаику со слог отидов да читам некролог
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Неа ја знаат овчарите и по неа ги скориваат своите стада; неа ја знаат орачите и по неа ги спрегнуваат своите ѕевгари; неа ја знаат жетварите и по неа ставаат да ги зафатат долгите опашки на ушите подолгите слогови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Негде се кинеше на слогови невесел и истрошен глас, песната од ослободеното грло беше сонлива и лазеше несигурно по земја.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се потпираше на столот, не беше сигурен дека брзо ќе го крене. Лампионот се ширеше, се полнеше со бес, брзаше да ги подели на слогови сите познати и непознати немски зборови.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Реченицата е составена според правилата на синтаксата, а алитерацијата се засновува на трите слогови од секоја од четирите групи на зборови, создавајќи ја така спиралата на звукот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Фонетските сегменти, фонетскиот збор, слог или одделен звук станува сигнатум на графичките знаци во системот на писмо.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
- Што значи тоа? Истите зборови ги повторив внимателно делејќи ги на слогови.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не испеа ниту слог во слава на диктаторот! Остана стамен и горд.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Со појавување на првите иновации во праисторијата- првиот основен Гласовен Закон , односно Законот за отвореност на слоговите, се добиват формите на многу зборови.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Во системот на слоговно писмо (силабариј) секоја графема одговара на говорен слог, обично на еден пар согласка- самогласка.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Името се состои од два слога трај и анка! Ако на слогот трај му се одземе последната буква ј ќе се добие тра.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Само еднаш Винстон улови една реченица - „целосна и крајна елиминација на Голдштајнизмот“ - исфлена со голема брзина и, како што изгледаше, целата во еден дел, како печатарски слог излиен во едно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се служеше со висок диоптер на стаклата од очилата, а на моменти, кога ќе наидеше на најситен слог, а тоа се случуваше често во едвај разбирливите сиџили, кадиските записи, мораше да се служи со лупа, но и од неа немаше големо фајде.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Хаику е јапонска поема што се состои од 17 слогови - или минипоема ако сакате - и кога човек ќе ја прочита или слушне обично тоа во него евоцира некакви чувства како на пример кога помирисал роза, или видел некаква птица на небото.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И шатки и канадски гуски и нуркачи, сите ги растегаат своите слогови долж попладнето, обесувајќи ги покрај нејзиното лице како новогодишни декорации.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Го расчешнуваше во многу недовикнати и извишени слогови, но сеедно го продолжуваше, без прекин, сѐ додека постоеше глас, што можеше да биде извикан, сѐ додека место глас грлото не почна да му точи пренапната бол.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Нешто како глас во каша од врескави слогови, со салата од сува трева, посолена со пустински песок.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
