сложувалка (ж.)
Понекогаш тоа е сложувалка на расфрланите мисли и желби кои се тесно врзани за нашето его.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
И јас повеќе немав претстава која е таа моја работа, освен дека е неопходно да ги соберам сите делови од сложувалката.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Ми стави на знаење дека нема лесно да се ослободам од мисли кои наликуваат на сложувалка, потешка од онаа на сфингата.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Патокази кон тебе ме доведоа, тоа не е пат до пеколот, Игра на животот во сложувалка наредена, зошто ова парче црна кал, сѐ уште како во твое време е навредена.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
И навистина, дури казанчето водопадно се излеа, листот на себе ги носеше сите делови од самотната сложувалка, со боја на црн креон, во подобар ред од оној на веќе размачканото огледало.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Остануваше ЕДНО, или НИЕДНО решение на мојата сложувалка, и јас бев на добар пат и двете опции да ги дознаам во утешувачки блиска иднина.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Прекинатото чувство на „изгубен Германец“ (изрека останата од времето кога еден источен македонски град, опкружен со планини, германските војници го нарекле „крајот на светот“) бараше да излезам од рамките на својата еднонеделна потрага по одговорот на големата сложувалка.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
А сето она што таа, како склопување сложувалка, вистински го навестуваше, почнуваше благо да стаписува.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Формите на буквите добиваат звук, боја, заповед, иронија... се разоткриваат пред читателот како мозаик од судоку сложувалки.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Во неговата најнова книга, најпарадигматични во тој поглед се расказите „Утрото во ‘Ексцелзиор’“, „За малечките сложувалки“ и „Мравки“; во првиот, раскажувањето е во функција на самото сиже, вториот расказ е автопоетички (се работи за поетика на обичното, секојдневното, миговното), а третиот ги проникнува и поетиката на авторот и конкретното вообликување на сижето, нешто како созвучје меѓу теоријата и креацијата (со конкретна демонстрација на творечкиот чин, кој се раѓа од сосема случајно слушнат разговор).
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ја фотографирав нивната трошна, напуштена куќа, нивите преку каналот, дрвото во дворот, пасиштата, сокачињата во селото, бакалницата... потоа ги редев фотографиите (тогаш немаше дигитални апарати) како сложувалка за да го составам Сакулево, родното село на Борис Кривошеев.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Сето детство се состоеше од правливи полици со полурасипани играчки и растурени сложувалки со изгубени делови.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Различни решенија за една иста сложувалка.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Во затворот се увери дека една иста сложувалка во животот се реди на многу различни начини.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
